Rozdział 9

"Bądź swoją siłą" 

 ~Demi Lovato

Dla Zakochanej Blanco. 

Dla mojej pierwszej fanki. 

W TYM ROZDZIALE:

 Federico cały czas nie może uwierzyć, że został ojcem, chcę poinformować o tym cały świat, niestety jego radość szybko znika. Spotyka lekarza, który nie ma dla niego dobrych wiadomości, z Francescą nie jest najlepiej. 

Tymczasem u Leónetty i Naxi pierwsze kłótnie, spowodowane właściwie niczym, czy pary poradzą Sobie z nieporozumieniami ? 

Zbyt radośnie nie jest także u Diemiły, podczas meczu otwarcia,Argentyna przegrywa pierwszy set, Diego nie może w to uwierzyć, szuka swojej dziewczyny, na szczęście ta szybko mu pomaga i motywuje. Czy jednak wygrają ? 

*Federico*

*rozmowa telefoniczna*

-Cześć mamusiu! –krzyknąłem szczęśliwy do słuchawki.

-Fede synku nie krzycz.

-Dobrze, dobrze. –zniżyłem ton.

-Co się stało ? –spytała.

-MAMO FRAN URODZIŁA! –postanowiłem zignorować polecenie mamy, krzyknąłem głośno pełen euforii i szczęścia.

-CO ?! –i oto tą radość bardzo szybko przekazałem mojej rodzicielce.

-Tak! Mam dwóch synków! –słyszałem jak kobieta biega po mieszkaniu szukając najwyraźniej czegoś.

-PAOLO ZOSTALIŚMY DZIADKAMI! –krzyknęła w końcu.

-Fede! –mężczyzna wyrwał jej słuchawkę. –Fede jaka płeć ? –spytał radośnie.

-Chłopcy, dwóch chłopców! –odpowiedziałem nieco spokojniej niż rodzicie aczkolwiek  nadal głośno i z ogromną dumą wypisaną na twarzy.

-Kiedy się urodzili ? Jaka waga ? –zadawał mnóstwo pytań na raz, rozemocjonowany cicho się śmiałem.

-Dzisiaj rano, 2800 i 2900, są zdrowe. –oznajmiłem cierpliwie.

-Jezu synki gratulacje! –odezwała się mama wyrywając ojcu słuchawkę. –Jestem z Ciebie taka dumna!

-Dziękuję mamo. –szeroko się uśmiechnąłem. Spojrzałem przed Siebie, ku jeszcze większej uciesze zobaczyłem lekarza Fran. –Yy.. mamo przepraszam, muszę kończysz. –rzuciłem szybko, rozłączyłem się i schowałem telefon do kieszeni. –DOKTORZE! –krzyknąłem zwracając na Siebie uwagę mężczyzny.

-Tak ? –podszedł do mnie.

-Co z moją żoną ? –spytałem łagodnie a ten spojrzał na mnie z politowaniem. Ciężko westchnął.

-To może chodźmy do mojego gabinetu. –wskazał na drzwi na końcu korytarza.

~.~

-Będę z Panem szczery. –oznajmił siadając przy swoim krześle. –Pana żona nadal się nie budzi.

-Zdążyłem zauważyć. –odpowiedziałem nerwowo.

-Tak, ale nie ma od niej żadnych oznak, które wskazywały by na to, żeby chciała się obudzić. –wyjaśnił a mi ścisnęło żołądek. –Obawiam się, że Pani Francesca może zapaść w śpiączkę.

-Ccco ? –wyjąkałem.

-Przykro mi.

-Nie. Ona nie może zapaść w śpiączkę! –powiedziałem stanowczo. –Przecież ludzie ze śpiączki się nie budzą!

-Panie Pasquarelli budzą. –poprawił mnie lekarz.

-Po miesiącu ? Roku ? –spytałem sarkastycznie i wstałem. –Pan jest lekarzem i ma Pan sprawić żeby moja żona się obudziła! Rozumie Pan ?! –wykrzyczałem i wyszedłem z jego gabinetu trzaskając drzwiami.

*Diego*

Przegrywaliśmy, naprawdę przegrywaliśmy mecz otwarcia. Próbując skupić się na grze nie mogłem wyrzucić tej myśli z głowy. Drużyna Hiszpanii wygrywała sześcioma punktami, jeszcze jeden i wygrają pierwszy set co było dla mnie nie do dopuszczenia. Nerwowo spojrzałem na widownie i odszukałem najpiękniejszą blondynkę, znalazłem i na mojej twarzy pojawił się uśmiech, dziewczyna w stała, krzyczała i skakała, kibicowała jakby od tego meczu zależało całe nasze życie, widząc, że trzymam na niej wzrok podarowała mi piękny uśmiech. W tej chwili zagrzmiał dźwięk gwizdka. Vigil posłał serw i w ułamku sekundy piłka znalazła się na naszym polu, niestety nie byłem wstanie jej przyjąć, zrobił to Ramos, któremu nie do końca to wyszło. Przegraliśmy pierwszy set.

Kibice Hiszpanii wpadli w Euforie a my zeszliśmy z boiska.

Zmęczony chwyciłem butelkę wody i usiadłem na ławce, w tej chwili na szyję rzuciła mi się Luśka.

-Byłeś wspaniały skarbie. –powiedziała na tyle głośno abym mógł ją usłyszeć wśród krzyków kibiców.

-Lu wiesz, że przegraliśmy ?

-No wiem, ale przecież to dopiero pierwszy set, teraz wyjdziesz na boisko i pokażesz im wszystkim jak świetnie grasz, wygracie to a potem w domu w specjalny sposób podziękujesz mi za te niezwykle wspaniałe słowa otuchy, tak ? –spytała wesoło. Zaśmiałem się i pocałowałem ją.

-Tak. –odpowiedziałem. –Wygramy to, dla Ciebie. –znowu ją pocałowałem.

-No to teraz idz do trenera i wygraj to do cholery! –klepnęła mnie w pierś i wstała. Posłała mi ostatni słodki uśmiech i w podskokach ruszyła z powrotem na widownie.

*Gary*

(…)Już chciał coś powiedzieć gdy w pokoju zjawiła się rozespana Camilla. Spojrzała na swojego ojca, siedzącego na kanapie, z którym ostatnio nie dogadywała się. Oboje spojrzeli na siebie i chwile później dziewczyna była w objęciach ojca.
-Przepraszam… -wydukał cicho z bólem w głosie. Cami zaczęła płakać. Spojrzałem na jej matkę, kobieta patrzyła na rozgrywająca się scenę ze łzami w oczach. Przytuliła się do mnie szukając pocieszenia. Nie znaliśmy się ale czułem że tego potrzebuje , tak też po prostu objąłem ramieniem Starszą Torres i razem patrzyliśmy na niezwykle wzruszającą scenę córki z ojcem.
–Córeczko to moja wina… -szepnął . W jego oczach widziałem cierpienie. –Mogłem posłuchać mamy, wziąć go do Siebie i mieć na niego oko.
Cami nic mu nie odpowiedziała, tylko bardziej się w niego wtuliła.
-Camillo tata ma racje. –odezwała się jej matka ledwie słyszalnym głosem –Mogliśmy go wziąć do siebie. – głos się jej załamał. Wyrwała się z moich objęć i dołączyła do męża i córki. Teraz siedziałem sam i byłem skazany na obserwowanie tego co rozgrywało się na moich oczach.

Do mojej głowy powróciły wspomnienia a sam poczułem ukucie w sercu.

Nie mam rodziny, na świecie jestem sam. Ojciec w więzieniu a mama i brat w niebie, codziennie patrzę w ich stronę myśląc jak bardzo byłbym szczęśliwy gdyby byli przy mnie, jak bardzo inaczej wyglądało by moje życie. Myślę, że bez nich jest inaczej, no tak, czego się dziwić, świat bez bliskich jest inny.

Na świecie jest ponad 7 miliardów ludzi, każdy człowiek należy do jednej rodziny, a każda rodzina w pewny sposób jest ze Sobą spokrewniona, tak też na całym świecie mamy mnóstwo kuzynów i kuzynek, dalekich, nawet bardzo. Nasze pokrewieństwo może sięgać przodków jeszcze sprzed początku naszej ery, aczkolwiek można powiedzieć że mamy bardzo dalekiego kuzyna w Afryce czy Chinach, taka prawda. Ale co z tego ? Gdy tracimy mamę, tatę, brata, dziadka czy babcie nie myślimy o tym w taki sposób, czujemy tylko i wyłącznie ból wywołany utratą bliskiej osoby.

Lecz po czasie… po czasie trzeba zacząć myśleć pozytywnie, bo warto myśleć pozytywnie. Tak mawiała moja mama, tak mówił mój brat, i tak mówi Camilla. Codziennie próbuję to robić, próbuje korzystać z ostatnich rad osób które kocham, robię to, myślę pozytywnie. Mam rodzinę, mam przyjaciół, mam dziewczynę, jestem szczęśliwy. Musze iść przez życie z dumnie podniesioną głową, muszę latać.

Czasem łatwo to powiedzieć, trudniej wykonać. Łatwo napisać „Bądź silny, lataj”, łatwo chwilowo myśleć że to takie łatwe, gorzej z faktem, iż kilka godzin później nadchodzi jutro i nic nagle nie jest takie łatwe. Następnego dnia nadchodzą nowe problemy i duże kłody, nadchodzą smutki i właśnie momenty, w których tęsknimy. Co zrobić ? no właśnie… 

Spojrzałem na Camillę, jej tatę i mamę, zmienili pozycje, teraz Cami siedziała pośrodku a jej rodzice z obu stron ją obejmowali, oczy mi się zeszkliły. Poczułem jeszcze większy ból, a zazdrość go powiększała, zazdrość o rodzinę. W końcu nie wytrzymałem, gwałtownie wstałem i wyszedłem z pokoju, nie zwracając większej uwagi na dziwne spojrzenia rodziców mojej dziewczyny.

*Maxi*

-Skarbie tutaj śmierdzi. –stwierdziła otwierając okno naszej tymczasowej sypialni.

-Naty to jest wieś. Tutaj pachnie krowim gównem.

-Pachnie ? –obróciła się w moją stronę.

-No wiesz, zapachy dzieciństwa.

-Jak ja byłam mała to chodziłam z mamą do ogrodu w którym rosło dużo kwiatków.

-A jak ja byłem mały to wpadałem do krowiego gówna. –zaśmiałem się. –Widzisz jacy jesteśmy do Siebie podobni. –Dziewczyna spojrzała na mnie jak na człowieka psychicznie chorego. Chwile później jednak uznała, że lepiej się śmiać, tak też następne kilka minut poświęciliśmy na śmieszne żartu z mojego dzieciństwa.

-Ale nie wrzucisz mnie tam ? Co nie ? –spytała w końcu.

-Jeśli będziesz grzeczna to nie. –podszedłem do niej.

-A jeśli będę nie grzeczna ? –spytała zadziornie.

-To wrzucę Cię do krowiego gówna. –oznajmiłem i wywołałem  w  nas tym histeryczny i nieopanowany śmiech powodowy właściwie dennym żartem.

-Dzieciaki wszystko z wami w porządku ? –w końcu w pokoju zjawiła się moja babcia, najwyraźniej wystraszona głośnymi krzykami.

-Tak, babciu. –powiedziałem przez śmiech. –Po prostu rozmawiamy o plackach.

-Chcecie placki ? –spytała próbując nas zrozumieć , wywoła tym tylko jeszcze większy napad śmiechu u Naty.

-Nie, rozmawiamy o takich krowich plackach. –nieco udało mi się uspokoić tak też wstałem z łóżka.

-Maximilianie proszę nie mów, że masz zamiar wrzucić kolejną osobę do krowich odchodów. –kobieta się oburzyła.

-Nie… -powiedziałem niewinnie.

-MAXI! –krzyknęła. –Oszczędź to chociaż Natalii.

-Oj nie, Naty jest mieszczuchem, muszę jej pokazać jak się żyje na wsi. –oznajmiłem i w tej samej chwili poczułem jak coś uderza mnie w plecy, szybko zorientowałem się, że moja dziewczyna już się śmieje tylko słucha i właśnie posłała w moją stronę poduszkę.

-Jesteś okropny. –rzekła oburzona krzyżując ręce. –Powiedziałeś że jeśli będę grzeczna to mnie wrzucisz. –powiedziała z wyrzutem.

-Skarbie to przecież oczywiste, że Cię wrzucę. –cicho się zaśmiałem na co Naty wstała i zwyczajnie wyszła z pokoju. Spojrzałem pytająco na babcie.

-Ona ma rację, jesteś okropny. –rzuciła i obracając się na pięcie poszła za Naty.

*León*

-Tatusiu poukładaj ze mną puzzle. –powiedziała błagalnie trzymając w ręku ogromne pudełko puzzli.

-Skarbie idz do mamusi, muszę się uczyć, za tydzień mam egzaminy.

-Mamusia jest zajęta. –posmutniała.

-Co robi ?

-Siedzi z ciocią Monicą. –oznajmiła a ja westchnąłem.

-VIOLETTA! –krzyknąłem głośno.

-CO ?! –odkrzyknęła.

-CHODŹ TU!

-Co ? –spytała wchodząc do pomieszczenia.

-Pobaw się z Megan. –rozkazałem spokojnie.

-Jestem zajęta.

-Ja bardziej.

-León! –powiedziała nerwowo. –Ty się z nią pobaw.

-Jeśli nie widzisz to leże wśród sterty papierów z uczelni, które musze wykuć na za tydzień.

-A jeśli ty nie zauważyłeś siedzę w kuchni z Monicą i ustalam grafik, to trochę ważniejsze.

-Ważniejsze ?! –oburzyłem się.

-Tak. –spojrzałem na Megan który z zainteresowaniem wszystko obserwowała.

-Megan może pobaw się sama.-zaproponowała brunetka.

-Ale ja nie umie sama układać puzzli. –rzekła smutno wskazując na pudełko które trzymała.

-Kurde Violetta ułóż z nią te puzzle bo nie mogę patrzeć jak tak  stoi sama. –oznajmiłem nerwowo.

-A ty nie możesz ?! –wkurzyłem się. Wstałem i wychodząc z pokoju udałem się do kuchni gdzie siedziała Monica.

-Cześć Monica, przykro mi ale nie możesz tutaj dłużej zostać, Violetta musi zająć się córką. –rzuciłem szybko a kobieta patrzyła na mnie zdziwiona, w końcu chwyciła papiery i wstała.

-No dobra, powiedz jej, że będę jutro. –posłała mi uśmiech i udała się w stronę wyjścia.

-Gdzie Monica ? –spytała Violetta wchodząc do kuchni.

-Poszła Sobie.

-Wyprosiłeś ją ?!

-Tak. Teraz mam czas pobawić się z Megan. –spojrzała na mnie z nienawiścią w oczach.

-Przecież powiedziałam Ci że gdy tylko skończę pracę pójdziemy z nią na spacer! –oznajmiła głośno.

-3 godziny temu, przyznaj lepiej, że nie chcesz bawić się z własną córką. –rzuciłem. Dziewczyna zrobiła krok w moją stronę i z całej siły spoliczkowała.

-Kocham Megan nad życie, jest dla mnie najważniejsza, nigdy nie waż się mówić że nie chcę się z nią bawić jeśli nie rozumiesz, że w danej chwili jestem zajęta. –wycedziła przez zęby  wyszła z pomieszczenia zostawiając mnie samego z czerwonym policzkiem i wielkim zdziwieniem wypisanym na twarzy.  

***  

Szczególne podziękowania dla Cisver77, która ma w tym rozdziale swój udział.

Nie będę dużo pisać,rozdział mi się zbytnio nie podoba, jest trochę nie kompletny, ale obiecałam, że dam go w poniedziałek jeśli liczba komentarzy wróci do normy, nie spodziewałam się że wróci a wróciła. Miałam jeden dzień na napisanie rozdziału, miałam problem z wyrobieniem się.

A teraz najważniejsze... DZIĘKUJĘ! 

DZIĘKUJĘ TAK STRASZNIE! 

Zdołowana proszę tylko o 10 komentarzy a wy mi dajecie aż 16! 

DZIĘKUJĘ!

W takich momentach dajecie takiego zacnego kopa, w takich momentach rozumiem, że warto pisać, bardzo wam dziękuję.

Po prostu nie wiem co powiedzieć... 

Dziękuję. 

Kocham was strasznie. 

Nawet nie potraficie Sobie wyobrazić jak bardzo. 

~nell