Rozdział 10

 Z góry przepraszam za to, że rozdział pojawia się dopiero teraz, no i w szczególności za jakość tego czegoś...

"Niski, wysoki, szczupły. Jakikolwiek jesteś, jesteś piękny."

~Demi Lovato

 W TYM ROZDZIALE ... 

W 10 rozdziale 2 Tomu opowiadania wreszcie trochę uśmiechu i happy-endów. 

Federico mimo tego, że Fran się nie obudziła może nacieszyć się chłopcami, z związku z nimi lekarz ma dla niego dobre wiadomości. 

Drużyna Diego wygrywa a Lu ma dla niego obiecaną niespodziankę... 

U Naxi może nie jest zbyt miło ale za to żartobliwie... wieś przeraża hiszpankę. 

A na drodzę Violetty pojawia się pewna osoba... kiedyś jej wróg, teraz przyjaciółka... 

*Violetta*

Chodząc ze spuszczoną głową z pamiętnikiem w ręku myślałam czy dobrze zrobiłam. Szczerze ? Nie umiałam się zdecydować. Leon zrobił źle, trafił w mój czuły punkt, aczkolwiek ja też, zareagowałam być może zbyt impulsywnie. Chociaż… może jednak nie ?

Drogi Pamiętniku,

Pokłóciłam się z Leónem…

-Violetta ? –gwałtownie podniosłam głowę.

-Lara! –na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Lara, niewysoka szatynka z długimi włosami, ubrana w śliczną zwiewną sukienkę i sandały na koturnie stała przede mną po tylu latach. Teraz już dorosła i ze zdecydowaniem wypisanym na twarzy szeroko się do mnie uśmiechała. Wstałam i przytuliłam ją, mocno z wyczuwalną radością, że ją widzę.

-Violu czemu siedzisz taka smutna ? –spytała łagodnie kończąc uścisk. Westchnęłam.

-Krótko mówiąc pokłóciłam się z Leónem. –odpowiedziałam. Kobieta cicho się zaśmiała.

-León, León, León… Stary dobry, głupi León. –powiedziała wywołując na mojej twarzy lekki uśmiech. –Ile razy ja się z tym człowiekiem pokłóciłam... –spojrzała w niebo. –Ty go znasz dłużej i dobrze wiesz jaki León jest uparty.-pociągnęła mnie na ławkę, na której przed chwilą siedziałam. –Do tej pory pamiętam jak przez kilka godzin dyskutowaliśmy na temat tego jak naprawić motor, ja oczywiście wiedziałam dobrze jak to zrobić ale wszechwiedzący León wiedział lepiej, na koniec wkurzony rzucił kluczem o ziemie i wyszedł. Następnego dnia wrócił, przeprosił i przyznał mi rację. –opowiedziała z uśmiechem twarzy. –Teraz jest już stary, co nie ? –zachichotała. –Ale na pewno się nie zmienił. León jak coś chce to musi to mieć, on wie wszystko najlepiej i wszystko zrobi lepiej.

-Ta…

-A ty chyba dobrze wiesz, że naszego Verdaska trzeba brać na poczekanie, zobaczysz, za chwile zjawi się tutaj z kwiatami w ręku i będzie błagał cię o przebaczenie, daj mu tylko chwile aż dotrze to do jego pustej łepetyny.

-No może masz racje…

-No na pewno mam rację! –powiedziała pewnie. –Jeszcze dzisiaj będziecie się pieprzyć w ramach przeprosin. –obie głośno się zaśmiałyśmy.

-Lara…

-Violu taka racja. –pokazała mi niewinny uśmiech. –Ja ostatnio dostałam w ramach przeprosin seksowną bieliznę, którą od razu założyłam i nie ponosiłam długo.

-Od kogo ?! –pisnęłam podekscytowana.

-No wiesz, minęło 8 lat, zdążyłam wyjść za mąż i urodzić dwójkę dzieci.

-Aaaaaj! –podskoczyłam radośnie. –Gratulacje! –przytuliłam ją.

-Dziękuję. A ty ? Spłodziłaś już kogoś Verdasowi ? –zaczerwieniłam się.

-Nie, spłodziłam za to córkę mojemu mężowi.

-Czekaj… nie rozumiem. –powiedziała powoli.

-Z León jestem dopiero od roku, przedtem mieszkałam w Paryżu i byłam w związku małżeńskim z Jake’em, urodziła nam się Megan.

-Tak, o Megan słyszałam, jest bardzo śliczna.

-Dziękuję.

-Ale dlaczego wróciłaś do Buenos Aires ?

-Cóż… Peter wplątał się w kłopoty. –spuściłam głowę. –Został śmiertelnie pobity.

-Ojej… -powiedziała cicho. –Violu współczuję.

-Ale teraz jest lepiej. –lekko się uśmiechnęłam. –Po powrocie do Buenos Aires wznowiłam swoją karierę, wróciłam do Leóna, jesteśmy szczęśliwi, planujemy wspólna przyszłość.

-Tak, byłam na twoim ostatnim pokazie.

-Tak ?! –zdziwiłam się.

-Tak, ale byłam pewna, że nie będę wstanie się do Ciebie dostać, no wiesz.. jesteś strasznie sławna.  –zaśmiałam się.

-Nie, przecież teraz Sobie siedzę w parku a wokół mnie nie ma żadnego ochroniarza.

-Jest. –powiedziała patrząc przez Siebie.

-Co ? –nie wiele rozumiałam. –Lara ja nie mam ochroniarzy.

-No właśnie, że masz. –zaśmiała się. –Obróć się. –natychmiast to zrobiłam. Za drzewem niezbyt dyskretnie krył się wysoki mężczyzna w charakterystycznej koszuli w kratę. –westchnęłam.

-Lara co powiesz na kawę ? –spytałam ignorując niechcianego gapia, dziewczyna spojrzała na mnie jak na idiotkę.

-Violetta masz z nim pogadać. –rozkazała.

-Nie.

-LEÓN WIDZIMY SIĘ! –krzyknęła na cały głos aby Verdas mógł ją usłyszeć a następnie podarowała mi chytry uśmiech. –Pogadacie a wieczorem będziecie się pieprzyć na zgodę. –pocałowała mnie w policzek. –Masz tutaj mój numer, zadzwoń jak będziesz chciała pogadać. –wręczyła mi karteczkę z wypisanymi liczbami i wstała. –Cześć León. –powiedziała radośnie mijając go. Chwile później już jej  nie widziałam.

*Federico*

Biegłem szpitalnymi korytarzami nie zwracając uwagi na chorych, lekarzy, gości, biegłem przed siebie.

„Obawiam się, że Pani Francesca może zapaść w śpiączkę.” Słowa te bębniły mi w uszach, wciąż było to dla mnie do pojęcia, Francesca może zapaść w śpiączkę…

-NIE! –krzyknąłem w końcu zatrzymując się przed Salą mojej żony, załamany spojrzałem na nią przez szybę. Spała.

Szarpnąłem drzwi, kilka sekund później siedziałam przy niej. Chwyciłem jej rękę i zacząłem patrzyć na jej zamknięte powieki z nadzieją, że posiadam super moc, która sprawi, że moja ukochana się obudzi, niestety… nic takiego się nie stało.

-Fran… -wyszeptałem. –Urodziłaś chłopców, zdrowych chłopców, są piętro wyżej, oni także śpią, potrzebują twojej opieki, potrzebują Ciebie. –położyłem dłoń na jej policzku. –Nasi chłopcy potrzebują imion, sam ich nie wybiorę, Fran jesteś nam potrzebna. Fran… -mówiłem z nadzieją.

-Panie Pasquarelli… -usłyszałem głos za Sobą, gwałtownie się obróciłem. –Nie może Pan tutaj być. –zobaczyłem lekarza.

-Ona musi się obudzić, rozumie Pan ?!

-Tak, doskonale Pana rozumiem.

-Nie, nic Pan nie rozumie. –wstałem. –Pana żona nie leży nieprzytomna i Panu nie zabraniają przy niej być! –oznajmiłem gniewnie. –Gówno Pan wie!

-Panie Pasquarelli. –powiedział spokojnie. –Ma Pan też powody do dumy, na górze są Pana synowie, prawie gotowi do wyjścia, zdrowi i silni.

-Tak, tylko będę musiał je wychowywać sam. –rzuciłem wychodząc z Sali.

~.~

-Oddychają samodzielnie, nie mają problemów z jedzeniem, wszystko jest z nimi w porządku. –powiedziała pielęgniarka prowadząc mnie do dzieci. –Myślę, że jeszcze dzisiaj wyjdą z inkubatorów. Za 2-3 dni będą już w domu. –podarowała mi uśmiech, mimo wszystko go odwzajemniłem. Cieszyłem się, że chociaż ta młodsza część mojej rodziny się trzyma. –Niech Pan usiądzie. –wskazała na fotel. –Zaraz przyniosę chłopców. –Zrobiłem to co kazała, wygodnie usiadłem i czekałem aż chwycę moje dzieci, w końcu to się stało, pielęgniarka przyszła z łóżeczkiem w którym leżały dwa małe niemowlaki z szeroko otwartymi oczkami. -Jest Pan gotowy ? –spytała z uśmiechem.

-Tak. –oznajmiłem pewnie. Kobieta delikatnie podniosła chłopca i podała mi go.

*Maxi*

-Skarbie jak zjesz to idziemy na spacer. –oznajmiłem siadając do stołu.

-Na jaki spacer ?

-Na taki normalny. –zaśmiałem się. –Muszę Ci pokazać okolicę.

-I może jeszcze wrzucisz mnie do krowiego gówna ? –spytała sarkastycznie.

-Nie… na razie nie.

-Mhm… nigdzie z Tobą nie idę. –oznajmiła sucho.

-I co masz zamiar robić ?

-Zostanę z Twoją babcią. –powiedziała uśmiechając się do staruszki. –Jestem pewna, że znajdzie się dla mnie jakieś zajęcie.

-Babciu to skoro Naty chce zostać, to może naucz ją doić krowy. –spojrzałem na kobietę, zaśmiała się.

-NIE! –krzyknęła młoda hiszpanka. –To może jednak pójdę na spacer. –spojrzałem na nią zdziwiony.

-Naty czy ty się czasem nie boisz krów ?

-Nie… skądże… -przeciągła. –Ja się po prostu boję, że któraś mnie kopnie lub coś…

-No to idziemy na spacer. –zaśmiałem się.

-Ale nie wrzucisz mnie do tego gówna, prawda ? –spytała poważnie, biorąc do ręki łyżkę.

-Ja już Ci udzielałam odpowiedzi na ten temat.

-MAXI!

-Jak będziesz grzeczna to Cię nie wrzucę.

-Proszę Pani to może niech Pani nauczy doić krowy. –spojrzała na moją babcię.

-Już się nie boisz ?

-Zamknij się. –powiedziała oschle. –Sam idź się taplać w krowim gównie.

-No dobra, a Tobie polecam nie zbliżać się do Kasandry, mocnie kopie.

-Kasandry ?

-Maxi przestań. –wtrąciła się moja babcia. –Naty nie słuchaj go, wszystkie krowy są bardzo łagodne, a Kasandra w szczególności.

-Wcale nie. –zaśmiałem się pod nosem. –Do tej pory mam siniaka po jej kopniaku.

-Maxi wcale się nie dziwie, że Cię wtedy kopła, byłeś cały w nerwach, krowy to czują.

-Naty też jest zdenerwowana. –słysząc to dziewczyna trochę zbladła.

-MAXIMILANIE ODJEDZ OD STOŁU! –krzyknęła babcia waląc mnie szmatką. –NIE BĘDZIESZ MI TU STRASZYŁ GOŚCI! –śmiejąc się podniosłem ręce w celach obronnych i szybko uciekłem do pokoju.

*Ludmiła*

-BRAWO! –krzyknęłam wbiegając na boisko i rzucając się na mojego chłopaka. –MÓWIŁAM, ŻE WYGRACIE! –wykrzyczałam będąc w jego objęciach.

-To wszystko dzięki tobie. –powiedział mi na ucho i zbliżył swoje usta do moich, wbił się w nie trzymając mnie na rękach, nie liczyło się dla nas to, że pewnie właśnie widzi nas cały świat – w dosłownym tego słowa znaczeniu, kamery na pewno się na nas zatrzymały. –I liczę na nagrodę w domu. –powiedział mi prosto w usta chwile później znowu je całując.

-Kocham Cię. –powiedziałam szczęśliwa.

-ZAKOCHAŃCE CHODŹCIE DO NAS! –przerwały nam krzyki chłopaków skaczących i biegających po całym boisku. Oderwaliśmy się od Siebie.

-Idziemy ? –spytałam z uśmiechem na twarzy.

-Idziemy. –chwycił moją rękę i pociągnął do chłopaków, tam wszyscy razem się przytuliliśmy w grupowym uścisku, zaczęliśmy się wsłuchiwać w krzyki kibiców i komentarze komentatorów.

~.~

-Zasłużyłeś na nagrodę. –powiedziałam zadziornie ciągnąc go naszego pokoju. Zamknęłam drzwi i przyciskając go do nich spojrzałam mu w oczy. –Kocham Cię, wiesz ? –chłopak zaśmiał się.

-Lu bo ja długo nie wytrzymam. –oznajmił kładąc ręce na moich biodrach. –Zdążyłem się na Ciebie napalić. –wyszeptał mi na ucho.

-No to poczekaj tutaj. –oderwałam się od niego i w podskokach udałam się do łazienki. Tam nałożyłam na Siebie specjalną bieliznę, specjalnie kupioną na takie okazje.

Co działo się po wyjściu ? Każdy może Sobie dopowiedzieć…

*Violetta*

-Violu… -powiedział siadając koło mnie. –Przepraszam, zareagowałem trochę zbyt bardzo impulsywnie.

-Nie Leon, to też moja wina. –stwierdziłam. –Przecież twoje zajęcie było ważniejsze, a ja jeszcze Cię uderzyłam…

-Zasłużyłem Sobie, trafiłem w twój czuły punkt, wiem, że kochasz Megan nad życie przepraszam.

-Ja Ciebie też przepraszam. –podarowałam mu łagodny uśmiech. –Zgoda ? –wyciągnęłam rękę. Ten zaśmiał się i zamiast ją uścisnąć pocałował mnie.

-Zgoda. –podarował mi swój nieziemski uśmiech. –A teraz mam pytanie… czy to była Lara ?

-Tak, to była Lara, wyobraź Sobie, że ma męża i dwójkę dzieci. –zaśmiałam się.

-A to niespodzianka…

-No i mi pomogła, powiedziała, że mamy się pogodzić a potem no…

-A potem co ?

-„Idźcie się pieprzyć na zgodę” –powiedziałam układając palce w cudzysłów. León głośno się zaśmiał.

-To co ? Idziemy się pieprzyć na zgodę ? –poczułam jak się czerwienie.

-León…

-Idziemy pieprzyć się na zgodę! –wstał i pociągnął mnie za rękę. Zaczęłam głośno się śmiać.

***

Mam jedno pytanie, czy chcecie abym wprowadziła Larę na stałe ?

Proszę wyraźcie swoją opinie w komentarzach :) 

A co do rozdziału ... chyba nie muszę dużo mówić...

 Dziękuję z całego serca za te wszystkie komentarze

Nawet nie wiecie jak bardzo jestem wam wdzięczna! 

Dziękuję za liczbę obserwatorów która zacnie idzie w górę.

Dziękuję za 50 000 wyświetleń.

Po prostu dziękuję. 

Jesteście wspaniali. 

A no i jeszcze jedna rzecz... Jak wiecie ostatnio nie miałam neta i potraciłam wszystkie blogi ... 

Proszę, aby każdy kto ma bloga napisał albo tutaj w komentarzu albo w zakładce "Blogi" link do swojego, chętnie wejdę i poczytam :)