Rozdział 11

Dzisiaj nie dam cytatu, ale ty weź się po prostu uśmiechnij :)

~nell

 Dla Linney P.

W TYM ROZDZIALE... 

Akcja odbywa się poniedziałkowym rankiem, który dla Violetty, Leona i Megan jak zwykle jest szalony, para ma problem ze wstaniem lecz ich córeczka ma na to radę... 

Podobnie jest u Diemiły... Diego też nie może wstać po szalonej nocy a Ludmila chce iść na plażę... czy uda jej się wyciągnąć swojego chłopaka z łóżka ? 

Za to u Naxi zupełnie inna sytuacja, para wstała aczkolwiek poranek rozpoczynają sporem... jakim ? Wszystko w rozdziale :) 

 

*Następnego dnia*

*Violetta*

Co za przyjemność, gdy pierwszą rzeczą jaką rano słyszymy jest złośliwy, hałaśliwy budzik. Urządzenie skonstruowane tak, żeby wyrwać nas z pięknej i magicznej krainy morfeusza a następnie sprowadzić na ziemię i zmusić do podniesienia się z wygodnej pozycji.

Tak właśnie zaczął się mój dzień, różowy, duży i głośny budzik przerwał mój przyjemny i leniwy sen. Niezbyt zachwycona wyciągnęłam rękę spod ciepłej kołdry i nadal z zamkniętymi oczami próbowałam nią trafić w przycisk, który na następne 24 godziny uciszył by ten chromski wynalazek. W końcu udało się, w pokoju zapanowała cisza a ja musiałam pogodzić się z faktem, że muszę wstać. Leniwie obróciłam się na bok twarzą do Leóna.

-León… -powiedziałam cicho. Ten zaczął mamrotać. –León wstań, musisz zaprowadzić Megan do przedszkola. –oznajmiłam a ten otworzył oczy.

-Dlaczego ja ?

-Bo mi się strasznie nie chcę,  tu jest tak wygodnie. -

-Mi też się nie chcę. –poprawił swoją poduszkę i zamknął oczy.

-León no wstań. –nalegałam.

-Ty ją zawsze prowadzisz przecież.

-No to czas zmienić tą rutynę i ty ją zaprowadzisz.

-To ja to zrobię jutro, dzisiaj ty.

-Nie… -wymamrotałam.

-MAMOOOOO! –w pokoju zjawiła się radosna sześciolatka. –Idziemy do przedszkola ? –spytała wskakując na nasze łóżko.

-Nie, mamusia śpi. –odpowiedziałam obracając się na drugi bok. Dziewczynka automatycznie przeszła na stronę Leóna.

-Tatooooooo! Idziemy do przedszkola ? –spytała śmiejąc się.

-Mama Cię zaprowadzi. –wymamrotał pół przytomny.

-Ale mama śpi.

-Tata też śpi. –dziewczynka westchnęła, wstała i wybiegła z pokoju. Chwile później wróciła z wielką poduchą w ręką.

-IDZIEMY DO PRZEDSZKOLA! –krzyknęła wskakując na łóżko i waląc poduszką swojego tatę. Ten odruchowo się podniósł.

-Oj Megan pożałujesz tego… -chwycił swoją poduszkę. –Verdasa nie wolno zrywać rano z łóżka! –zamachnął się a chwile później nasza córeczka została powalona na łóżko, siedziała przez chwile nie wiedząc co się dzieje i głośno się śmiejąc. Patrzyłam na wszystko z rozbawieniem dopóki sama nie dostałam. León powtórzył swój cios sprzed chwili tym razem na mnie.

-Osz ty! –krzyknęłam wstając. Tak zaczęła się nasza bitwa na poduszki. Bo w naszej rodzinie poranki zawsze muszą być zwariowane. Najzwyczajniej w świecie nie umiemy inaczej.

***

-To ubierz tą. –wskazałam na żółtą sukienkę.

-No dobrze. –odpowiedziała a ja ściągnęłam ubranie z wieszaka i podałam dziewczynce. –Zajmuje łazienkę! –krzyknęła wybiegając z pokoju. Mimowolnie się zaśmiałam.

-Widzisz, uczysz zajmowania łazienki sześcioletnie dziecko, teraz pewnie będzie brała z Ciebie przykład i nie wyjdzie stamtąd przez godzinę. –oznajmił z wyrzutem León wchodząc do sypialni. –A mi się siku chce.

-Przecież miałeś czas zrobić siku.

-Problem w tym, że mi się nie chciało. –usiadł na łóżku i zaczął mi się przyglądać.

-To mogło Ci się chcieć. –zaśmiałam się obracając się w stronę mojej garderoby.

-No dobra, ale jakby co to zaraz po Megan łazienkę zajmuję ja. –oświadczył pewnie.

-León… -obróciłam się. –Musimy chyba zrobić drugą łazienkę.

-Pomyślimy o tym. –zaśmiał się. –A teraz… -wstał. –Może pomóc Ci w czymś ?

-Tak, idź zrobić zadanie. –posłałam mu szczery uśmiech.

-Jajecznica czy kanapki ? –spytał wprowadzając mnie w dylemat.

-Hmmm… -zaczęłam myśleć. –Płatki. –oznajmiłam w końcu. –Megan będzie szczęśliwa.

-No dobra. –wzruszył ramionami i wyszedł z pokoju zostawiając mnie samą z kolejnym dzisiaj dylematem… w co się ubrać ?

Powoli zaczęłam rozglądać się po szafie, i na szczęście już po zaledwie minucie moja uwagę przykuła śliczna sukienka idealna na zwykły dzień, szybko ją chwyciłam dobierając przy okazji buty i dodatki. Mając skompletowany strój wyszłam z pokoju mając nadzieję, że Megan zwolniła łazienkę, na moje szczęście pomieszczenie było wolne więc szybko wślizgnęłam się tam i zaczęłam doprowadzać swój wygląd do porządku dziennego. 15 minut byłam gotowa, zadowolona ze swojego wyglądu [KLIK] w podskokach udałam się do kuchni na śniadanie.

***

-Idziemy na nogach czy mam zacząć szukać kluczyków ? –spytał wkładając naczynia do zmywarki.

-León znowu je zgubiłeś ?

-Nie… ja je po prostu znowu gdzieś zapodziałem. –westchnęłam ciężko.

-Dobra, i tak idziemy na nogach.

-Mamo ale mi się nie chcę. –wtrąciła się Megan.

-No mi w sumie też. –dodał León.

-Na serio w taką piękną pogodę macie zamiar jeździć samochodem ?

-Tak. –oznajmili równo.

-No dobra… -powiedziałam obojętnie. –León idź szukaj kluczyków. –oboje szeroko się uśmiechnęli a Verdas wybiegł z kuchni.

*Natalia*

-Maxi czemu ten kogut musi wrzeszczeć o 5 rano ? –spytałam zirytowana wchodząc do naszej sypialni gotowa po porannym prysznicu.

-Też się nad tym kiedyś zastanawiałem. –zaśmiał się.

-I do jakiego wniosku doszedłeś ?

-Do żadnego, koguty po prostu cholernie wkurwiają i trzeba się przyzwyczaić.

-Tsa… -rzuciłam chodząc po pokoju.

-Czego szukasz ? –spytał przyglądając się mi.

-Tuszu do rzęs.

-Po co Ci tusz do rzęs ?

-Żeby może wyglądać ładnie ? –spytałam sarkastycznie.

-Naty my jesteśmy na wsi, nie minie południe a ty będziesz już cała brudna od błota i rzeczy podobnych.

-Od krowiego gówna ?

-Przestań… przecież obiecałem Ci wczoraj, że Cię nie wrzucę.

-I tak Ci nie wierzę złośliwcu. –mówiłam nadal szukając tuszu.

-Złośliwcu ? –oburzył się.

-Tak, jesteś złośliwy, i to bardzo. –ten na wieść o tym wzruszył ramionami.

-Bywa. –oznajmił z chytrym uśmieszkiem. –A wracając do tematu… Naty nie potrzebny Ci tusz do czegoś tam.

-Do rzęs Maxi, rzęs! –poprawiłam go. –I tak, jest mi potrzebny, modelka mojego pokroju nie powinna wychodzić z domu bez makijażu. 

-Jak tylko stąd wyjedziemy to będziesz w myślała inaczej, obiecuję Ci to.

-mhm… -rzuciłam obojętnie.

-Biorę Sobie to za życiową misję. –oznajmił dumnie. Zignorowałam go.

-MAM! –krzyknęłam widząc zgubę. Szybko chwyciłam tusz i uradowana w podskokach ruszyłam z powrotem do łazienki.

*Camilla*

-Dzień Dobry córeczko. –powiedziała moja mama witając mnie w kuchni gdzie przygotowywała śniadanie.

-Cześć mamo. –podeszłam do niej i ucałowałam jej policzek. Następnie skierowałam się na moje miejsca do stołu.

-A ojca nie ucałujesz ? –spytał wesoło mój tata zza gazety. Zaśmiałam się i podeszłam do niego a następnie powtórzyłam czynność, którą wykonałam przed chwilą na mamie, jednocześnie do kuchni wszedł Gary, który spojrzał na tą scenę przykładnej rodziny ze smutkiem w oczach, a następnie nic nie mówiąc usiadł do stołu.

-Gary co jest ? –spytałam siadając koło niego. –Zachowujesz się dziwnie.

-Nic. –krzywo się uśmiechnął. –Jestem po prostu nie wyspany.

-Gary przecież widzę, że coś jest na rzeczy… -w tym momencie moja mama podała do stołu. –I tak będziesz musiał mi powiedzieć. -szepnęłam dyskretnie biorąc do ręki kromkę chleba. Gary spuścił wzrok.

-Camilo. –zaczął mój ociec odkładając gazetę gdy tylko mama się do nas dosiadła. –Rozmawiałem wczoraj z adwokatem. Peter stanie przed sądem za 3 miesiące. Do tego czasu zostanie zwolniony z więzienia i…

-I weźmiecie go do domu, prawda ? –przerwałam mu.

-Nie do końca… -przełknął ślinę. –Peter nie może opuszczać miasta, nawet jeśli byśmy chcieli, nie możemy go zabrać do Siebie. –zakrztusiłam się.

-CO ?!

-Cami …

-ZNOWU CHCECIE MI GO ZOSTAWIĆ ? CHCECIE ZOSTAWIĆ W MOIM MIESZKANIU TEGO NARKOMANA ?! –wykrzyczałam gwałtownie wstając od stołu.

-Camilo nie mamy wyjścia.

-To wynajmijcie mu do jasnej cholery mieszkanie!

-Cami poczekaj. –przerwał nam Gary. –Mam pomysł. –pociągnął mnie za rękę, żebym usiadła.

-Jaki ? –burknęłam.

-Wszyscy w tym jednym mieszkaniu się nie pomieścimy, ale przecież mamy dwa mieszkania…

-Gary mów żesz konkretniej. –powiedziałam zdenerwowana.

-Twoi rodzice wraz z Peterem zamieszkają tutaj, a my razem w twoim mieszkaniu… no, jak tam posprzątamy. –dokończył i spojrzał na mojej ojca.

-Tak, to bardzo dobry pomysł! –oznajmił z zachwytem straszy Torres. –Gary świetnie!

-A może najpierw zapytacie mnie o zdanie ? 

-Cami przestań, to przecież idealne rozwiązanie. –powiedział mój chłopak. –My będziemy mieć spokój a twój brat będzie pod kontrolą.

-A róbcie co chcecie, ja mam tego narkomana głęboko w dupie. –burknęłam wstając i wychodząc.

*Ludmila*

-DIEGO WSTAJEMY! –krzyknęłam głośno wstając z łóżka.

-Lu weź bądź ciszej… -burknął kładąc poduszkę na swoją głowę.

-Diego idziemy na plażę! Patrz jaka piękna pogoda! –powiedziałam wesoło rozsuwając zasłony. Automatycznie do pokoju wdarło się ciepłe i jasne słońce.

-Gdybyś nie była wczoraj taka agresywna to bym teraz wstał, ale, że dałaś mi popalić to teraz chcę spać. –powiedział z wyrzutem kryjąc twarz przed słońcem.

-Diego no…

-Skarbie jestem zmęczony, chcę spać.

-No to idę tam sama!

-A idź. –burknął przekręcając się na drugi bok.

-Albo nie! Wezmę Sobie twoich kolegów z drużyny.

-Nie weźmiesz.

-Wezmę.

-LU NIE WEŹMIESZ! –powiedział głośno i stanowczo wstając. –Jesteś moja i nie weźmiesz! –zaśmiałam się.

-Czyli jednak ze mną pójdziesz ? –chłopak westchnął.

-Ubieraj się.

-Kocham Cię skarbie! –podskoczyłam i ucałowałam jego policzek.

***

-Lu przestań. –powiedział zirytowany przyglądając się mi.

-Ale co ja Ci robię ?! –spytałam oburzona.

-Pociągasz mnie kurde. –zaśmiałam się.

-CZEŚĆ DIEGITO! –przerwał nam krzyk chłopaków, biegnących w naszą stronę. –Cześć Lu. –powiedzieli chórem.

-Cześć chłopaki. –podarowałam im uśmiech. –Idziecie może się kąpać ? –spytałam wskazując na wodę.

-A owszem, idziemy, chcesz nam potowarzyszyć ?

-Nie, ona nie chce wam potowarzyszyć. –przerwał nam Diego.

-Diego… -odparł z wyrzutem Nicolas. –najwyższy z nich.

-Ona z wami nie pójdzie.

-Czemu ? –dołączyłam się do pretensji.

-Bo jeszcze Cię zgwałcą.  –odparł a wszyscy wybuchli śmiechem. –Ja mówię serio.

-Diego przecież nic jej nie zrobimy. –zaśmiali się.

-A ja tam bym ją zgwałcił… -powiedział przez śmiech blondyn. Wszyscy spojrzeli na niego ździwieni, no oprócz Diego, jego wzrok był bardziej wściekły. –no sorry, ale Diego masz cholernie seksowną dziewczynę. –poczułam jak się rumienię…