Rozdział 56

*German*

Stałem przez białymi drzwiami, w korytarzu o kremowych ścianach przyozdobionymi mnóstwem zdjęć wiążącymi się z ważnymi wspomnieniami dla mojej córki, stałem przed tymi drzwiami próbując się przygotować na widok, który czekał mnie w pokoju, moja ręką nie chciała współgrać z umysłem, nie chciała się podnieść i przenieść na klamkę, najwyraźniej nie byłem gotowy na rozmowę. Moje nogi były jak z waty, czułem się tak jak przed ślubem tylko tym razem to co miało stać się za chwile nie mogło mieć szczęśliwego zakończenia.

Przez ostatnie dni uświadomiłem Sobie, że nic nie może być już tak jak dawniej. Nigdy już nie poczuję tego co przy porodzie Violetty, nigdy nie poczuję już tego co przy ślubie z Marią, nigdy już nie zaznam uczucia, które towarzyszyło mi przy słuchaniu po raz pierwszy śpiewu mojej żony  a potem córki, wszystko co sprawiało mi szczęście zniknęło, tak po prostu. Bez względnie jak będę się starać nic już nie powróci, nic nie będzie takie same.

W końcu udało mi się położyć dłoń na klamce, ale niestety nie na długo. Chwile później gwałtownie ją zdjąłem i szybko zbiegłem z powrotem do salonu, gdzie na mój widok Violetta szybko wstała z miejsca.

-rozmawiałeś z nią ? –spytała łagodnie. W ramach odpowiedzi pokręciłem głową.

-Violetta to nie ma sensu. –chwyciłem jej dłoń.-Nieważne jak będę się starać nic już nie powróci do dawnego porządku.

-Co masz na myśli ?

-Nigdy już nie będę czuł tego co dawniej. Nigdy nie będę tak szczęśliwy jak przy twojej mamie.

-Czyli masz zamiar żyć przeszłością ? Człowiek, który ukrywał przed swoją córką rzeczy po matce, jej rodzinę i wszystko co z nią związane, tylko po to by chronić ją przed przeszłością ma zamiar tą przeszłością żyć ? Tato spójrz na to logicznie. –oznajmiła surowo. –Mama cały czas żyje, żyje w naszych sercach, nigdy nie odeszła, czuwa nad nami. To właśnie ona na twojej drodze postawiła Angie, a ty to olewasz. Mama chce abyś był szczęśliwy.

-Po kim ty taka mądra jesteś ?

-Po mamie. Bo tata właśnie niszczy Sobie życie.

-Violetta spokojnie. –wtrącił się Leon, który objął moją córkę. –Twój tata się pogubił, bądź dla niego wyrozumiała. –W tamtej chwili musiałem przyznać, że chłopak wie kiedy zareagować, natychmiastowo uspokoił swoją dziewczynę, która spojrzała na mnie już łagodniej.

-Nic nie straciłeś. Wszystko może być tak jak dawniej, tylko w inny sposób. –oznajmiła przybliżając się do mnie. –Mamy nie ma, ale jest Angie. Wszystko może być jak dawniej, potrzeba tylko chcieć.

-Jeśli tylko chcemy możemy nawet latać. –jej wypowiedz dokończył młody Verdas.

-Zaśpiewajcie mi proszę. –poprosiłem będąc już praktycznie gotowy do walki o nowe lepsze życie. Młodzi spojrzeli na Siebie z uśmiechem. Leon usiadł przy fortepianie, zaczął grać a Violetta śpiewać.

Voy donde sopla el viento
Hoy digo lo que siento
Soy mi mejor momento
y donde quiera yo

Voy donde sopla el viento
Hoy digo lo que siento
Soy mi mejor momento
y donde quiera yo voy

Uuooo...
y donde quiera yo voy

Z podziwem patrzyłem jak Violetta promienieje i oświeca wszystkich swoją siłą. Czułem dumę, że wyrosła na tak silną i samodzielną kobietę, czułem, że już zawsze Sobie poradzi, jednocześnie wiedziałem, że musi mieć we mnie poparcie, dlatego ja też musiałem być silny, postanowiłem zawalczyć, zawalczyć o swoje szczęście, dlatego gdy tylko zabrzmiały ostatnie dźwięki piosenki „Soy mi Mejor Momento”  przytuliłem ją i udałem się do pokoju, w którym znajdowała się moja narzeczona, tym razem pewny swoich działań.

*Ludmiła*

-To było pyszne. –oznajmiłam przełykając ostatni kęs bułki. Następnie wytarłam usta chusteczką i spojrzałam z uśmiechem na mojego ukochanego.

-No to teraz pójdziesz się ubrać, ja posprzątam a potem gdzieś pojedziemy.

-Randka ?

-Najlepsza w twoim życiu. –odpowiedział pewnie.

-No to idę się ubrać. –wstałam i w podskokach pobiegłam do sypialni. Gdy tylko tam dotarłam z szafy wyciągnęłam zestaw specjalny na takie okazje i już trochę w wolniejszym tempie skierowałam się do łazienki, gdzie wzięłam szybki prysznic, ubrałam się, włosy spięłam w koński ogon a na twarz nałożyłam lekki makijaż.  Gotowa zbiegłam do kuchni gdzie czekał na mnie Diego.

-Pięknie wyglądasz. –skomplementował mnie z tym swoim czarującym uśmiechem.

-Dziękuję. –odwzajemniłam uśmiech. –To idziemy ?

-Jasne. –chwycił moją dłoń i poprowadził do drzwi. Gdy tylko znaleźliśmy się przy samochodzie otworzył mi drzwi i pozwolił wsiąść. Tak zaczął się nasz niesamowity dzień.

*Angie*

Spędzając te kilkanaście godzin w pokoju, płacząc w poduszkę zaczęłam wspominać i porządnie się zastanawiać dlaczego 8 lat temu odrzuciłam miłość Germana, dlaczego się broniłam przed tym uczuciem, wyjaśnienia, które Sobie wtedy wstawiałam w tamtych chwilach były dla mnie niedorzeczne. Maria postawiła na mojej drodze Germana a ja go odrzuciłam, postanowiłam być sama i cierpieć. Zwlekałam

równe 8 lat, a kto wie, może gdybym wtedy nie stawiała oporu teraz byłabym szczęśliwą żoną a nie tylko zdradzaną narzeczoną, błędy sprzed lat zaczęły teraz się pokazywać.

Nagle jak na zawołanie w drzwiach stanął German. Spojrzał na mnie, zatrzasnął drzwi i pewnie podszedł do mojego łózka przy którym przyklęknął.

-Jestem dorosłym facetem, który zachowuje się jak małe dziecko, jestem dorosłym facetem, który nie umie Sobie poradzić w życiu, jestem zwykłym frajerem. Wiem to. Zraniłem Cię, zrobiłem cos strasznego, zepchnąłem nas z drogi prowadzącej do szczęścia. Angie przepraszam.

-Była ładniejsza ? –spytałam wydobywając z Siebie urazę do niego, urazę za to, że mnie zdradził.

-Nie, tak strasznie przypominała Marie. –spuścił głowę. –Ale tylko wyglądem.

-Czyli bajeczkę o szantażu wymyśliłeś ?

-Tak. –zaczął w pełni się do wszystkiego przyznawać. –Spotkałem się z nią kilka razu bo tak bardzo mi przypominała Marie, myślałem, że będzie taka jak ona, dlatego ciągle się z nią umawiałem, chciałem ją poznać. Poznałem. Okazała się drugą Jade.

-No i co teraz ?

-Zrozumiałem, że tylko ty jesteś tak wspaniała jak Maria, to tylko ty jesteś tak piękna, tylko ty sprawisz, że będę szczęśliwy.

-Germanie mam rozumieć, że jesteś ze mną tylko dlatego bo przypominam ci twoja zmarłą żonę ?

-Nie! Oczywiście, że nie! Obie jesteście wyjątkowe, ale się różnicie, obie sprawiacie, że mogę być szczęśliwy.

-Kochasz ją.

-Kogo ?

-Marie.

-Tak…

-Nigdy nie pokochasz mnie tak bardzo jak kochasz ją. –oznajmiłam pewna swoich słów.

-Angie nie liczy się kogo kocham bardziej, kocham was na swój sposób. Ale Marii nie ma, jesteś ty, i to Tobie chcę się poświęcić, z Tobą chcę się ożenić i zestarzeć, to Tobie chcę teraz oddać swoje serce.

-Ale żyjesz przeszłością, wszystko Ci ją przypomina.

-Bo nie da się zapomnieć, nie da się zapomnieć o takiej osobie jak matka mojej córki a twoja siostra.

-Tak, racja … -spuściłam głowę. –Ale German nie możesz tak bardzo żyć przeszłością.

-Chcę się zmienić.

-Kochasz mnie ?

-Najmocniej na świecie.

*Camila*

-Dziękuję. –posłałam Gary’emu szczery uśmiech. –On jest do wszystkiego zdolny.

-Jestem po to aby Cię ratować.

-Jesteś moim rycerzem. –pocałowałam go.

-To twój rycerz zabiera Cię na spacer.

-Z wielką chęcią pójdę. –oznajmiłam. –Wejdz, a ja się pójdę przebrać. –wpuściłam chłopaka do swojego królestwa a sama poszłam do sypialni gdzie wybrałam zestaw. Następnie skierowałam się do łazienki gdzie ubrałam przygotowane ubrania, włosy spięłam w warkocz, pudrem zakryłam niedoskonałości na mojej twarzy i popsikałam się ukochanymi perfumami. Gotowa wyszłam z pomieszczenia.

-Idziemy ? –spytałam wchodząc do salonu.

-Tak. –Gary wstał, przyczepił smycz do obroży naszego pieska i chwytając mnie za rękę poprowadził do drzwi.

~.~

-No i do tego potem zmarł mój brat, po 3 latach walki z rakiem, ja miałem tylko 16 lat.

-Jakim cudem się nie załamałeś ?

-Załamałem. Straciłem brata a ojciec wyjechał, sam wtedy chorowałem. To był strasznie ciężki okres czasu.

-Ale teraz jesteś szczęśliwy.

-Tak, no bo uznałem, że po co się poddawać, można żyć dalej. Skończyłem szkołę, znalazłem mieszkanie, wszystko się ułożyło. Poradziłem Sobie.

-To tak jak ja, ja też właśnie przeszłam przez jeden z trudniejszych okresów w moim życiu, tyle ostatnio rzeczy zdarzyło się naraz, zdrada Broadway’a, potem ty, no i próba zabójstwa, szpital, próba bycia szczęśliwym a potem strach, na końcu w końcu wszystko zrozumiałam i teraz jestem szczęśliwa.

-Mało komu zdarza się wybrnąć z takich sytuacji, ludzie przeważnie popadają w depresję albo popełniają samobójstwa.

-Ale ja zawsze starałam się być silna.

-Zawsze ?

-Zawsze. Zawsze miałam inny sposób na życie, od zawsze chciałam być szczęśliwa, chciałam kochać i spełniać marzenia.

-Spełniło się ? Jesteś szczęśliwa, kochasz i spełniasz marzenia ?

-Tak. Nauczyłam się, że jeśli tylko chcemy możemy nawet latać.

*Maxi*

-To jest ogromne!  -zachwycała się stojąc przed Koloseum.

-Większe niż wydaję się na zdjęciach, co nie ? –zaśmiałem się.

-Ogromne!

-Ogromne jak nasza miłość.

-No nie, nasza miłość jest większa. –przeniosła wzrok na mnie.

-Tak, masz racje.

-Ale to Koloseum jest ogromne! –znowu zaczęła się zachwycać zabytkiem. –Maxi cieszę się, że wreszcie mogę zobaczyć to miasto na żywo.

-To było twoje marzenie ?

-W pewnym sensie, moi rodzice się tu poznali, a właśnie na schodach hiszpańskim tata oświadczył się mamie.

-To słodkie. –chwyciłem jej rękę.

-Tak, zawsze chciałam zobaczyć czy to miejsce faktycznie daje tyle energii.

-Daje. –oznajmiłem rozglądając się wokół. 

-Tak. Wiesz, bardzo się ucieszyłam, że oświadczyłeś się mi dokładnie w tym samym miejscu co tata mamie, to takie romantyczne.

-Symboliczne.

-No i mimo, że specjalnie ich nie przyjęłam zawsze będę kojarzyć to miejsce z tym, i po raz kolejny raz

miałeś racje.

-Jaką ?

-W samolocie powiedziałeś, że to w tym mieście stanie się coś co zapamiętam.

-No wiesz… to się czuję.

-Kocham Cię. –pocałowała mnie. –Tylko smutno, że jak wrócimy do hotelu czekają mnie pokazy, pokazy a potem będziemy musieli opuścić to miasto.

-Wrócimy tu, obiecuję.

-W podróż poślubną. –oświadczyła pewnie.

-A chcesz ?

-Najbardziej na świecie.

-No to zgoda. Od dziś Rzym to nasze miasto miłości.

-I tylko nasze. –po raz kolejny mnie pocałowała a następnie zaczęła się dokładniej przyglądać Koloseum. –Kiedy byłam tu ostatni raz nawet nie miałam okazji stanąć w tym miejscu i się przyjrzeć. –mówiła patrząc na zabytek.

-Dlaczego ?

-Nie wiem. –westchnęła. –Chyba nie specjalnie chciałam, byłam wtedy w takiej trasie w jakiej jestem teraz, no tylko wtedy nie wierzyłam w miłość a to miejsce kojarzyło mi się z miłością moich rodziców. Wtedy zbytnio nie miałam marzeń, były jakieś drobne ale nie wiedziałam jak je spełnić, nie chciałam. A teraz jestem tu z Tobą, to miejsce stało się dla mnie symbolem miłości, teraz mam marzenia i wiem , że mogę je spełniać. –spojrzała na mnie z wielkim uśmiechem na twarzy. –Wiem, że jeśli tylko chcemy możemy nawet latać.

*Ludmiła*

-Jezioro ? –spytałam zdziwiona patrząc na ogromne jezioro.

-A tam nasza łódka. –wskazał na małą żaglówkę.

-A umiesz tym czymś sterować ?

-Oczywiście. –podarował mi uśmiech i pociągnął w stronę obiektu.

~.~

Ahora puedo ver lo que vale
Ser sincero al hablarte de amor
Ir liviano y sin equipaje
Tu inspiracion yo mi cancion
Ser valiente y tener coraje
No temer ser quien ahora soy
En la ruta cambia el paisaje
Comienzo a ver el sol

Es el amor lo que arranco, el dolor
Es mi valor, la fuerza, el corazon
Lo que cambio y estoy mejor, estoy mejor
por ti, por mi

-Jest nowa ? –spytałam gdy przestał grać.

-Tak. Podoba Ci się ?

-Jest przepiękna. –oznajmiłam darując mu szczery uśmiech. –Czyli jednak zająłeś się muzyką ?

-Nie wiem, po prostu dostałem natchnienia. Ta piosenka zawiera wszystkie uczucia, które darzę to Ciebie.

-Jest naprawdę piękna. –nie byłam w stanie nic więcej powiedzieć. Ta piosenka była wyjątkowa, po prostu wyjątkowa. –Diego… -spojrzałam mu w oczy. –Siedząc teraz tu, w żaglówce na jeziorze z Tobą sam na sam w mojej głowie jest tyle myśli. –zachichotałam. –Miłość jest we mnie, szaleję i buzuję, nie mogę uwierzyć, że minęło 8 lat, że teraz jesteśmy razem, że się uzupełniamy, kochamy. To… To jest wyjątkowe.

–mówiłam wymachując rękami.

-Czyli ty też uważasz, że wspólnie się uzupełniamy ?

-Tak. No bo ja jestem szalona i wybuchowa, ty stanowczy i spokojny, oboje często się gubimy, a wspólnie tworzymy całość. Razem jesteśmy w stanie zajść daleko.

-Uczymy się od Siebie nawzajem. –dodał.

-Dokładnie, tylko złączeni możemy spełnić marzenia. –i właśnie w tamtej chwili moją uwagę przykuły ptaki na niebie, które razem stworzyły klucz. –Jesteśmy jak te ptaki. –wskazałam na niebo. –Tylko razem możemy zrobić coś tak wspaniałego.

-Razem jeśli tylko chcemy możemy nawet latać.

*Leon*

-Myślisz, że się pogodzą ? –spytała Violetta.

-Nie wiem, ale chcę żeby to wszystko się już skończyło. Mam dość patrzenia jak się smucisz.

-Tak, ja też, ale chcę aby byli szczęśliwi. –spuściła głowę.

-Violetto ale wiesz, że nie wszystkich można uszczęśliwić ?

-Wiem, ale chcę aby chociaż moi najbliżsi byli. Ty, Megan, tata i Angie.

-I ty. –podarowałem jej uśmiech. -Jeśli chcesz abyśmy byli szczęśliwi sama musisz być szczęśliwa.

-Naprawdę ?

-Tak.

-Tego nie wiedziałam.

-Cały czas uczymy się czegoś nowego.

-Każdego dnia znajdujemy nowe sposoby aby być szczęśliwym. –dokończyła z uśmiechem, już chciałem jej odpowiedzieć gdy w pokoju zjawiła się mała Megan wraz z opiekunką.

-Mamusiu popatrz! –zaczeła wymachiwać Violetcie przed oczami rysunkiem. –W przedszkolu Pani kazała nam narysować rodzinę. –w końcu położyła pracę na kolanach mojej ukochanej. Automatycznie się do niej przybliżyłem i spojrzałem na kartkę. Pięciolatka narysowała trzy trochę koślawe postacie, przedstawiające najwyraźniej ją, Violettę i najprawdopodobniej mnie.

-To ty, to Leon a to ja. –potwierdziła moje przypuszczenia wskazując na palcem na rysunek. Zrobiło mi się ciepło na sercu widząc, że stałem się częścią rodziny.

-To jest śliczne. –pochwaliła córkę Violetta i spojrzała na mnie. –Ale Leoś nie ma takich dużych uszu. –zaśmiała się a ja szybko dokładniej przyjrzałem się postaci przedstawiającej moją osobę. Faktycznie dziewczynka narysowała trochę za duże uszy.

-No cóż, mam przynajmniej ładne nogi. –postanowiłem podroczyć się z moja dziewczyną.

-No ej! –ta uwagą niestety trochę wkurzyłem  Megan. –Starałam się.

-Tak skarbie, pięknie Ci wyszło. –Vilu wzięła swoją córkę na kolana. –Bardzo pięknie nas narysowałaś.

-A te moje uszy wcale nie są za duże. –dodałem przybliżając się do dziewczyn. W tej chwili na schodach pojawili się Angie i Pan German, miny mieli dziwne ale trzymali się blisko Siebie. Violetta widząc ich gwałtownie się podniosła.

-I jak ?

-Wyjeżdżamy. –oznajmił ojciec moje dziewczyny.

-CO ?! –krzyknęła, a następnie telepatycznie przekazała mi żebym wstał i lepiej ją przytrzymał, szybko to zrobiłem jednocześnie biorąc małą Megan na ręce.

-Wyjeżdżamy do Madrytu.

-W jakim celu ?

-Chcemy aby twój ojciec na chwile odizolował się od przeszłości. –w końcu odezwała się Angie.

-Dokładnie. –potwierdził.

-No a co ze ślubem ?

-Ślubu na razie nie będzie. –Violetta słysząc to lekko się zachwiała.

-Violu spokojnie. –wzmocniłem uścisk.

-Violetto potrzebujemy się po prostu zrehabilitować. Chcemy żyć inaczej, chcemy być szczęśliwi. –Angie podeszła do dziewczyny.

-Chcą nauczyć się latać. –dodałem.

-Ale dlaczego aż w Madrycie ? –spytała cicho.

-Bo gdy tylko zdecydujemy się wrócić zabierzemy ze Sobą twoją babcie, no i czuję, że to tam powinniśmy lecieć. –Castillo dołączył do Angie i także podszedł bliżej.

-Będziecie szczęśliwi ?

-Będziemy. –odpowiedzieli równo. A Violetta już przestała  powstrzymywać  łzy.

-Mamusiu czemu płaczesz ? –spytała Megan, która z zaciekawieniem przyglądała się sytuacji.

-Bo dziadek i Angie chcą spełniać marzenia.

-Ale to chyba dobrze, prawda ? –spojrzała na mnie.

-Tak księżniczko, to bardzo dobrze, twoja mamusia płacze bo będzie tęsknić, ale też się cieszy. –wytłumaczyłem.

-Aha. –z powrotem zajęła się czochraniem moich włosów i dokładnym słuchaniu naszej konwersacji.

-Leonie obiecaj, że przez ten czas jak mnie nie będzie zajmiesz się nimi. –odezwał się nieco wzruszony dziadek dziewczynki.

-Tato … jestem dorosła, umiem o Siebie zadbać.

-Tak, ale niech Leon Ci pomoże, razem spełnijcie marzenia, załóżcie rodzinę i bądźcie szczęśliwi.

-Nie zgubcie się w labiryncie życia. –dodała Angie.

-Latajcie.

-Oczywiście, będziemy wszystko kontrolować. –odpowiedziałem.

-Violu wszystko jest w waszych rękach, w twoich, Leona i Megan, nie popełniajcie moich błędów.

-Damy Sobie radę! Bo jeśli tylko chcemy możemy nawet latać! –zakończyła uśmiechnięta Megan.

KONIEC TOMU PIERWSZEGO.

-----------

No i mamy koniec ... 56 rozdziałów, 136 stron i 67 787 słów. Moje pierwsze opowiadanie, opowiadanie w które włożyłam całe swoje serce, opowiadanie dzięki, któremu nauczyłam się pisać, myśleć i LATAĆ. Na zawsze to zapamiętam, pisanie tego opowiadania już na zawsze pozostanie w moim sercu, będę z tym kojarzyć dzieciństwo.
Chciałam dać cytat piosenki "To jest już Koniec", ale to nie jest koniec. Zbyt bardzo wszyscy przywiązaliśmy się do tej historii żeby tak po prostu ją zostawić, będzie miała 3 tomy, 3 wyjątkowe Tomy.
Dziękuję każdemu kto przeczytał, dziękuję, że jest tu was 50 (według ankiety), dziękuję, że jesteście.
Nie będę teraz wypisywać każdej osoby, dzieki, której się uśmiechnęłam, bo każde wyświetlenie sprawiało, że się uśmiecham, Dziękuję po prostu wszystkim! 

A teraz mam do was prośbę, wiem, że czyta 50 osób, wiem, że pewnie większość czyta z telefonu, przez co nie chcę się wam skomentować, i nie wymagam żebyście to robili, ale proszę tak na sam koniec, pod tym ostatnim rozdziałem napiszcie cokolwiek... napiszcie czy także nauczyliście się latać, jak wam się podobało to opowiadanie, czy udało mi zrobić tak, że była oryginalna, napiszcie cokolwiek, tak symbolicznie. Proszę. 

Następna notka to będzie chyba one shot, a potem - potem pojawi się nowy szablon, nowa Nikola i nowy tom. 

Jeszcze raz wszystkim bardzo Dziękuję.

Dziękuję.