Rozdział 49

*Violetta*

Kochany Pamiętniku!
Wreszcie jest spokojnie, życie nabrało normalnego toku, uśmiecham się, śmieję, ale czasem też smucę, jest normalnie, nie ma niespodzianek. Jestem wreszcie normalną kobietą pracującą, matką. Wstaję uśmiechnięta, wiedząc co mnie czeka, wszystko mam zaplanowane, nic mi niczego nie niszczy, ułożyłam wielkie puzzle, zwane życiem.
Jestem szczęśliwa.
Nareszcie. 

Przeniosłam moje myśli na kartkę pamiętnika, równo pisząc każdą literę, każdego słowa tak aby notatka wyglądała schludnie, gdy w końcu skończyłam odłożyłam długopis i cofnęłam się kilka kartek wstecz.

Mam prawie 16 lat i tatę, którego uwielbiam.
Mam kasztanowe włosy i brązowe oczy.
W głowie dużo pytań i mało odpowiedzi.
Urodziłam się w Buenos Aires ale potem mieszkałam tu i tam.
Chcę poznać świat i zebrać moje marzenia i sekrety w pamiętniku.

Mam na imię Violetta.
To właśnie ja.

Na widok mojego pierwszego wpisu na moje twarzy pojawił się wielki uśmiech. Wtedy miałam prawie 16 lat, byłam młoda, nie rozumiałam świata. Wracałam do Buenos Aires, i wtedy wszystko się zmieniło, zaczęłam żyć pełnią życia, pokochałam muzykę, odkryłam swoją pasję i wyrosłam na samodzielną kobietę, wyszłam za mąż urodziłam córkę. Wydostałam się spod klosza taty. Przeczytawszy notatkę sprzed lat przewróciłam kilka kartek do przodu. 

Kto by się spodziewał, że nasz zeszłoroczny występ, wrzucony na stronę poratalu YOU MIX, odniesie taki sukces ? Na lotnisku kilka dziewcząt poprosiło MNIE i FRANCESCE o AUTOGRAFY.
Ale sprawiło mi to przyjemność. Oznacza to, że to co robię jest piękne nie tylko dla mnie, ale i dla innych.

Przypomniałam Sobie moment gdy to napisałam, byłam już rok starsza, zaczął się drugi rok w Studio, nowe problemy, nowe wyzwania. 

Tylko się potknęłam. Nie chciałam pocałować Diega, naprawdę. NIE CHCIAŁAM GO POCAŁOWAĆ.

Gdy tylko przeskoczyłam następne kilka kartek i przeczytałam tekst na tej na której się zatrzymałam głośno się zaśmiałam. Diego. Kiedyś mój wróg, później mój chłopak a teraz ? Siatkarz i chłopak Ludmiły, tyle się zmieniło, życie faktycznie jest nieprzewidywalne, teraz się z tym zgadzam.

-Cześć Violu. –moje przemyślenia przerwała mi Monica, która właśnie pojawiła się w kafejce, w której się umówiłyśmy. –Spóźniłam się ?

-Nie. Przyszłam pół godziny za wcześniej, pomyliłam godziny. –zaśmiałam się. Na twarzy kobiety pojawił się uśmiech, przytuliła mnie na przywitanie i usiadła naprzeciw mnie.

-Muszę Ci powiedzieć, że w ostatnim czasie dostałam mnóstwo telefonów w sprawie twojej kariery, mam nadzieję, że przerywasz swój urlop. –oznajmiła wyciągając ze swojej torebki zeszyt z notatkami.

-Myślę, że tak, wszystko się ułożyło, chyba jestem gotowa.

-No to świetnie. –uśmiechnęła się otwierając zeszyt. –Niestety terminy różnych zajęć pokrywają się ze Sobą, nie możemy pogodzić wszystkiego ze Sobą dlatego jestem tutaj z Tobą aby uzgodnić kilka rzeczy.

-Czyli dużo pracy ?

-Dużo. –zaśmiała się. –Dobra, to ja będę mówić a ty wybieraj, jasne ?

-Tak.

-Pokaz charytatywny z udziałem chorych dzieci czy sesja dla magazynu ? –odczytała i spojrzała na mnie oczekując na odpowiedz.

-Mam wybierać między chorymi dziećmi a jakąś denną sesją dla magazynu ? –odpowiedziałam pytaniem na pytanie niezwykle poważnie.

-Dobra, rozumiem, że pokaz ?

-Monica to chyba jasne. –wzięłam łyk kawy.

-Okey, potem masz koncert na festiwalu i wizyte w szpitalu, a następnie wolisz sesje, czy pojawienie się na otwarciu markowego sklepu ?

-Mam, rozumieć, że na otwarciu same ważne osobistości ?

-Projektanci, celebryci.

-Sesja. –odpowiedziałam krótko. Nie miałam ochoty na kontakty z ludźmi, dla których najważniejsze są pieniądze i buty z najnowszej kolekcji.

-Dobra, no to chyba na tyle. –oznajmiła patrząc w zeszyt i zapisując daty. –O wszystkim będę Cię informować. –uśmiechnęła się i odłożyła długopis. –No to opowiadaj co tam u Ciebie.

*Maxi*

-Ale kochanie będziesz się tam nudzić, no tylko próby, mnóstwo przymierzania, ciągły chaos i mnóstwo krzątających się ludzi. –Od 20 minut Natalia próbowała mnie przekonać abym spędził dzisiejszy dzień na czymś lepszym niż przy siedzeniu i patrzeniu na próby do pierwszego pokazu, który ma odbyć się dziś wieczorem.

-A co mam niby robić bez Ciebie ?

-No chociażby idź pozwiedzaj. W Mediolanie raczej nie byłeś.

-Nie będę zwiedzać bez Ciebie.

-To idź na zakupy.

-Zakupy ? –zrobiłem sarkastyczną minę.

-No nie wiem co robią faceci, gdy im się nudzi, kobiety chodzą na zakupy. –odpowiedziała już lekko zirytowana.

-Chodzą i pilnują swojej pięknej ukochanej. –położyłem ręce na jej biodrach i lekko musnąłem jej usta, mając nadzieję, że ją tym przekonam.

-Ale będziesz się tam nudzić. –oznajmiła uparcie.

-Będę się patrzył jak się przebierasz i pokazujesz swoje atuty, będę Cię podziwiał.

-Podziwiać to będziesz wieczorem. –zaśmiała się.

-No to się przypatrzę jak pracują Ci od dźwięku. Zawsze mnie ciekawiło jak to wygląda. –zaproponowałem.

-No skoro chcesz.

-Dziękuję. –pocałowałem ją namiętnie. –To idziemy ?

-Maxi mam iść w piżamie ? –zaśmiała się.

-Ach tak, to idź się przebrać.

Pół godziny później Natalia wyszła z łazienki pięknie ubrana i uczesana, gotowa do wyjścia.

-Idziemy ? –spytała uśmiechnięta.

-Jasne. –wstałem z łóżka, na którym do tej pory siedziałem i chwyciłem jej delikatną dłoń.

*Diego*

-Nic się tu nie zmieniło. –stanęła w miejscu i zaczęła przyglądać się szkole. –Ten sam budynek, te same drzewa, te same ławki, wszystko takie same.

-A tyle lat minęło. –stwierdziłem stając koło niej.

-Ale to drzewo jest chyba wyższe. –udowodniła, że mnie nie słucha i wskazała na wysokie drzewo, przy którym za dawnych lat dużo siedzieliśmy, myśleliśmy, śpiewaliśmy, mówiliśmy „Kocham Cię”.

-Kochanie bo drzewa rosną. –zaśmiałem się.

-A no faktycznie. –poszła w moje ślady i także się zaśmiała.

-Lu, mam pytanie.

-Jakie ? –spojrzała na mnie z uśmiechem.

-Po co my tu właściwie przyszliśmy ? –zadałem pytanie nurtujące mnie od kąt moja dziewczyna stwierdziła, że musimy tu przyjść. Sam Sobie odpowiadając na to pytanie stwierdziłem, że albo po to by pośpiewać, albo po to by odwiedzić stare mury, lecz chciałem wiedzieć co myśli Ludmiła, ona zawsze ma szalone i nieprzewidywalne pomysły.

-No w sumie to nie wiem. –swoja odpowiedzią wprawiła mnie w zakłopotanie.

-Nie wiesz ?

-Tak mówiło mi serce, powiedziało mi, że mam tu przyjść.

-Słuchasz serca ?

-A ty nie ? –kolejne zdanie z jej ust , które zmusiło mnie do myślenia, nie miałem na to odpowiedzi. Nigdy nad tym nie myślałem, czego właściwie słucham, serca czy rozumu, co jest mądrzejsze.

-No nie wiem. –odpowiedziałem wolno a dziewczyna się zaśmiała.

-Słuchasz, tylko o tym nie wiesz, też nie wiedziałam, ale się nauczyłam to dostrzegać.

-Ludmi kochanie wprawiasz mnie w co raz większe zakłopotanie, mówisz nie od rzeczy, nie jak Ludmiła. –dziewczyna ponownie się zaśmiała.

-No wiem. Tak jakoś wychodzi. –stwierdziła z uśmiechem a ja patrzyłem na nią jak na wariatkę, zacząłem się zastanawiać, gdzie jest ta zagubiona Lu, która nie wie co zrobić ze swoim życiem, to już 3 tak radykalna zmiana w jej życiu. –No nie patrz się tak na mnie i chodź! –pociągnęła mnie za rękę w stronę drzwi wejściowych. Kobiety są szalone i niesamowite, zaskakują każdego dnia, a Ludmiła zwłaszcza.

*Angie*

-Germanie nie masz ochoty wyjść dzisiaj na obiad ? –spytałam wchodząc do gabinetu mojego narzeczonego.

-Przykro mi Angie, jestem umówiony. –odpowiedział wolno nadal trzymając wzrok w swoich papierach.

-Spójrz na mnie. –rozkazałam a German niepewnie przeniósł wzrok na mnie. –Dziękuję, możesz mi powiedzieć z kim znowu jesteś umówiony ? –spytałam podkreślając słowo „znowu” i nie ukrywając zdenerwowania. Po raz kolejny zajmuję się pracą, albo po prostu mnie zdradza. Po raz kolejny go nie obchodzę, mam spędzać czas sama, jeść sama, czy tak ma wyglądać prawdziwy związek ?

-Z klientem.

-Jak ma na imię ? –spytałam surowo, próbując  z niego wyciągnąć jakieś informacje.

-Sama.. –już miał dokończyć gdy nagle przerwał. –Samuel.– szybko dokończył najwyraźniej zmieniając imię klienta na męskie. Spojrzałam na niego z żalem w oczach. Po głowie chodziła mi tylko jedna myśl, ukrył przede mną, ze idzie spotkać się z kobietą, i to nie klientką. Ukrył to.

-Zdradzasz mnie ? –spytałam spokojnie próbując powstrzymać łzy. 

-------------------

Trochę dramatu na koniec ... czy German się przyzna ? Jak przebiegnie wizyta Diemiły w Studio, a co z Naxi ? Wszystko w następnych rozdziałach :)

W dzisiejszym dużo wspomnień i trochę o tym jak bardzo skomplikowane są kobiety xdd 

Nie pytajcie dlaczego xd 

Jak widzicie jest nowy szablon, który w całosci wykonałam SAMA! xD Robiłam go tydzień, męczyłam sie cholernie ale mi sie podoba :) Napiszcie co o nim myślicie :) 

No i na koniec powiem, że nie umiecie dobić do 15 komentarzy, skończę tą notatkę smutną minką :( 

10 KOM - NEXT