Rozdział 47

*Camila*

-Ludmiła! –krzyknęłam widząc blondynkę w moich drzwiach.

-Cześć Cami. –uśmiechnęła się. –Są dziewczyny ?

-Tak, proszę wejdź. –otworzyłam szerzej drzwi aby mogła wejść. Ta przekroczyła próg moich drzwi, przytuliła mnie i ruszyła w stronę pokoju gościnnego gdzie siedziały moje przyjaciółki.

-Ludmiła ! –dziewczyny zareagowały podobnie do mnie, szybko wstały z miejsca i rzuciły się na nią mocno ją tuląc.

-Udusicie mnie. –wydusiła z Siebie śmiejąc się. Obie natychmiast ją puściły i pociągły na kanapę.

-Lu czemu nie jesteś w drodze do Mediolanu ? –spytałam siadając koło nich.

-No nie uwierzycie. –zaśmiała się. –Ale to długa historia. Cami zrobisz herbaty ?

-Tak jasne. –wstałam.

-To ja Ci pomogę i zaraz wam wszystko opowiem. –ona także wstała i razem poszłyśmy do kuchni gdzie przyrządziłyśmy napoje.

…

-No to opowiadaj! –oznajmiła podekscytowana Violetta gdy tylko znalazłyśmy się z powrotem w pokoju. Ludmiła westchnęła ciężko i uśmiechnęła się.

-Natalia się zakochała. –stwierdziła wesoło.

-W KIM ?! –krzyknęłyśmy wszystkie trzy.

-W Maxim.

-Lu możesz opowiadać od początku bo nie wiele rozumiem? –spytała włoszka.

-No bo to tak strasznie pokręcona historia. –zaśmiała się. - Maximilian i Natalia to żywy dowód na to, że stara miłość nie rdzewieje. Przypadkowo się spotkali i ich życie się zmieniło, tak nagle, z powrotem się

zakochali w Sobie. No ale nie było tak jak w bajce, niestety Naty nie chciała dopuścić do Siebie miłości i zawzięcie się broniła, aż do momentu kiedy wylądowali w łóżku.

-Widzisz Violu, nawet Naty i Maxi spali ze Sobą po dwóch dniach od spotkania. –przerwała jej Francesca. –A ty z Leonem jesteś już 3 miesiące.

-FRANCESCA! –Vilu wzięła broń włoszki i rzuciła ją w nią. Ludmiła patrzyła na nas jak na wariatki.

-Czy ja coś przegapiłam ? –spytała śmiejąc się.

-Oj no nie ważne. –stwierdziła Violetta. –opowiadaj dalej.

-No to wylądowali w tym łóżku i ta miłość tak jakby siłą się wdarła do serca Naty.

-I byli razem ? –spytałam.

-Nie, mimo to Nata nadal się broniła i unikała Maxi’ego. No ale Maxi się nie poddawał, chciał za wszelką cenę być z moją siostrą kochał ją, a z obawy, że za niedługo wyjedziemy zaczął współpracować z Diego, razem namawiali Naty abyśmy zostały, niestety nic nie działało aż w końcu dzisiaj rano pojawili się na lotnisku, no i przekonali ją. Moja siostra uświadomiła Sobie, że kocha Maxi’ego i właśnie jest z nim w drodze do Mediolanu a ja ? Ja właśnie byłam w drodze do mieszkania Diego gdzie zamieszkam. –na jej twarzy pojawił się promienny uśmiech.

-Ojeeju, jakie to słodkie. Widzicie dziewczyny, wszystko da się zrobić, nie wolno się po prostu poddawać. –stwierdziła uśmiechnięta Vilu. –Cieszę się, że jesteś szczęśliwa, zasługujesz na to. –przytuliła blondynkę.

-No i wspaniale, że jesteś tu z nami. –do uścisku dołączyła się Fran, a chwile później i ja.

-A gdzie Diego ? –spytałam gdy tylko się od Siebie oderwałyśmy.

-Pojechał na zakupy, mieliśmy jechać prosto do domu ale no musiałam wam to opowiedzieć, to najwspanialszy dzień w moim życiu. –mówiła rozpromieniona. –Ale może opowiadajcie co u was, w czasie mojego pobytu rozmawiałam w końcu tylko z Violettą. O co chodzi z Leonem ? –wszystkie się zaśmiałyśmy. 

-No bo nasza kochana Vilu jest z Leonem już 3 miesiące a jeszcze z nim nie spała. –oznajmiła Francesca.

-No bo nie jestem gotowa! –zaczęła się bronić.

-Violetta chcesz z tym zwlekać do ślubu ? –spytała Lu.

-A co jeśli tak ?

-VIOLETTA! –krzyknęłam. –Musisz w końcu to zrobić, Leon tego potrzebuje.

-No i chyba warto się wypróbować. –dołączyła swój argument Ludmiła.

-A ty z spałaś już z Diego ? –skierowała pytanie do blondynki próbując zmienić temat.

-Tak, skarbie jeszcze przed moim wyjazdem.

-Co wy kurde takie puszczalskie ?!–oburzyła się.

-My po prostu dbamy o swoich facetów. –obroniła nas Francesca.

-Możemy zmienić temat ?

-Zmiana tematu nie zmieni tego, że i tak w końcu musicie to zrobić. –oznajmiłam.

-Dobra! Jak tylko to przeżyjemy to was poinformuję, zgoda ?!

-Tak. –odpowiedziała Ludmiła uśmiechając się.  

*Angie*

-Dzień Dobry Pablo. –przywitałam z uśmiechem mojego przyjaciela, wchodząc do pokoju nauczycielskiego w Studio OnBeat.

-Angie ?! Co ty tu robisz ? –nie krył zdziwienia. Ostatni raz moje stopy stały w tym miejscu kilka lat temu. Odeszłam zaraz po wyjeździe Violetty, chciałam zająć się czymś innym, ale teraz stojąc tutaj, czuję tą energię, muzykę, przydziela mi się ta atmosfera.

-A może, cześć Angie, miło Cię znowu widzieć ? –zaproponowałam lekko się śmiejąc.

-Cześć Angie, miło Cię znowu widzieć. –powtórzył, zaśmiał się i podszedł do mnie następnie mocno mnie tuląc. –Co Cię tutaj sprowadza ?

-Muzyka. –odpowiedziałam z uśmiechem.

-Muzyka to zawsze Cię tu sprowadzała, ale czuję, że teraz działa nie tylko ona.

-No i może monotonność życia, nudzi mi się w domu. –Pablo słysząc to ponownie się zaśmiał.

-W tym domu nie da się nudzić. Chcesz iść ze mną poprowadzić zajęcia ?

-Jasne. –na mojej twarzy pojawił się promienny uśmiech. Mężczyzna chwycił dziennik i biorąc mnie za rękę poprowadził do Sali muzycznej.

…

Hay mil sueños de colores
No hay mejores, ni peores
Solo amor, amor, amor y mil canciones
Oh

Ya no hay razas, ni razones
No hay mejores, ni peores
Solo amor, amor, amor y mil opciones
De ser mejor…

Zaśpiewałam razem z uczniami piosenkę skomponowaną przez Violettę kilka lat temu, a muzyka wypełniła moje ciało radością, wydobywając z Siebie kolejne dźwięki podnosiłam się co raz bardziej, a na mojej twarzy pojawiał się co raz to bardziej płomienniejszy uśmiech.

-Świetnie! Brawo dzieciaki, Brawo Angie! –zachwycał się Pablo. –Świetnie, że przypomniałaś nam tą piosenkę. –podarował mi szczery uśmiech. Wszyscy obecni w Sali pozytywnie komentowali utwór, wszyscy się zachwycali i dzielili pozytywnymi odczuciami. Wokół panowało zamieszanie, ale jak najbardziej pozytywne, każdy był podekscytowany, nikt nie wpuszczał do Siebie negatywnych myśli. Bo jeśli jesteśmy szczęśliwi i radośni to dzielmy się tym, kto wie, może przekażemy coś radosnego komuś innemu i tym samym zamkniemy u niego przejście dla złych myśli.  

*Natalia*

-Skarbie wstajemy ? –wyszeptałam na ucho Maxi’emu, jednocześnie go budząc.

-Wyspałaś się ? –spytał uśmiechnięty obracając się w moją stronę.

-Oczywiście.

-A która godzina ? –podniosłam się do pozycji siedzącej i sięgając do torebki wyciągnęłam z niej mój telefon.

-18:13. –oznajmiłam i podarowałam mu uśmiech.

-Idealnie. –usiadł. –No to wstajemy, ubierz się i idziemy na spacer. –oświadczył, lekko musnął moje usta i wstał z łóżka. Chwilę później poszłam w jego ślady i wywalając wszystkie ciuchy z walizki wybrałam odpowiedni zestaw.

…

-A co robiłeś po wyjeździe do Europy ? Byłeś tam szczęśliwy ? –pytałam idąc po piaszczystej plaży za rękę z moim chłopakiem.

-Tańczyłem, robiłem to co kocham, występowałem, tworzyłem choreografię, dzieliłem się nią z innymi. Poznałem Veronicę, byłem szczęśliwy, ale nie na długo.

-Co się stało potem ?

-Miałem wypadek, doznałem kontuzji kolana, nigdy nie powrócę do dawnej sprawności. Nie mogę tańczyć dlatego wróciłem do Buenos Aires, chciałbym tam zostać DJ’em, chociaż trochę mieć styczność z muzyką.

-To smutne. Przez jeden incydent musisz zmienić całe swoje życie, musisz porzucić marzenia.

-Tak, ale mimo to i tak jestem szczęśliwy, wraz z przyjazdem do Argentyny do mojego życia powróciło szczęście, mam Ciebie, osiągnąłem swój cel, uśmiecham się. –podarował mi szczery uśmiech. –A co z Tobą ? Dlaczego właściwie próbowałaś się zmienić ? 

-Chyba dlatego, że chciałam spróbować być inna, chciałam być taka jak Ludmiła za czasów studia, chciałam aby wszyscy mnie podziwiali a jednocześnie nie chciałam do Siebie dopuścić miłości.

-To przeze mnie, tak ? –spojrzał na mnie z żalem w oczach.

-Tak. –postanowiłam nie kryć prawdy. –Po twoim wyjeździe cierpiałam, a gdy zadzwonili do mnie z jednego sławnego domu mody w Londynie postanowiłam jechać, zmienić swoje życie,  no i się zmieniło diametralnie.

-Jesteś sławna, masz status najpiękniejszej kobiety, wszyscy Cię podziwiają.

-Tak, to chciałam osiągnąć, miałam być piękna, zjawiskowa ale bez uczuć. Udawało się.

-Ale potem wróciłaś do Buenos Aires.

-No i pojawiłeś się ty, i wszystko zniszczyłeś. –zaśmiałam się. –Wreszcie mam coś czego mi brakowało przez te lata, mam miłość. Teraz jest po prostu idealnie, spełniłam marzenia, jestem modelką, mam siostrę i wspaniałego chłopaka.

-A dlaczego chciałaś być bez uczuć ?

-Bo nie lubię cierpieć.

-Każdy musi cierpieć.

-Ale po co cierpieć, skoro można nie cierpieć. –oboje się zaśmialiśmy. Wokół nas było pusto, szumiała tylko woda obijająca swoje fale o brzeg i skały, słońce zaczęło zachodzić, było cicho i romantycznie, można było usiąść i pomyśleć, odpocząć. Maxi patrzył na mnie jak w obrazek, trzymał  moją rękę mocno a zarazem delikatnie, tak abym czuła się bezpiecznie ale żebym mu nie uciekła, mogliśmy poczuć swoje odczucia, oboje byliśmy szczęśliwi i skłonni do przemyśleń, oboje chcieliśmy iść razem przez życie, iść nową drogą, na której byliśmy by szczęśliwi.

-Każde cierpienie uczy nas czegoś, stajemy się lepsi i chcemy postępować inaczej, czasem warto pocierpieć.

-Tak myślisz ? –stanęłam naprzeciwko niego, a chłopak położył ręce na mojej talii.

-Tak.

-A jak się cierpi da się być szczęśliwym ?

-Nie wiem. To ty jesteś moim szczęściem, i jeśli kiedykolwiek będę cierpiał to chcę Cię mieć przy Sobie, wtedy się okaże.

-Maxi a jak ma wyglądać nasza przyszłości ?

-Nie wiem, ważne jest tu i teraz.

-A ja wiem. –uśmiechnęłam się.

-Jak ?

-Będziemy szczęśliwi, będziemy szczęśliwi tak jak Leon i Violetta, tak jak Diego i Ludmiła i tak jak Fede i Francesca. –oznajmiłam a na twarzy chłopaka pojawił się uśmiech. Popatrzył w moje oczy i powoli zbliżając się do mnie pocałował mnie. 

------------

Nie wyrażam swojej opinii na temat tego rozdziału ... ale mamy wakacje więc radujmy się!:)

A skoro wakacje to ja wam wstawiam wyzwanie... widzę, że potraficie dobić do 13 komentarzy .. to jeszcze 2 i będzie 15, dacie rade ? c; 

Jak będzie te 15 to napiszę wam tego one shota, ale musi być 15! ;)

Dajecie, W grupie w końcu siła! <3 

A anonimki mogą już komentować :)  

Co do wakacji... jakie średnie ? U mnie 4.30, nie ma źle xd 

No to czekam na komentarze, a rozdział we wtorek :) 

10 KOM -NEXT