Rozdział 11

Rozdział dedykuję Larze! <3
Dziękuję Ci za te miłe słowa ! <3 Ti amo! <3 

-W ciąży ? –spytałem by się upewnić
-Tak ! W 4 miesiącu ciąży! –wykrzyknęła załamana Fran. –Nasza rocznica ślubu, wtedy ostatni raz współżyliśmy, wtedy byliśmy szczęśliwi, byłam dla Ciebie najważniejsza, wtedy na dziecko byliśmy gotowi! Ale nie teraz! –dziewczyna zsunęła się z kanapy na podłogę.
-BĘDĘ OJCEM! –Euforia przepełniła moje ciało! –Fran przecież to wspaniałe! Zostanę ojcem! –zacząłem biegać po całym domu. –BĘDĘ OJCEM!
-FEDERICO USPOKÓJ SIĘ! –Fran krzyknęła najgłośniej jak mogła, próbując zagłuszyć moje wrzaski szczęścia. –NIE ROZUMIESZ, ŻE TO NAJGORSZA RZECZ JAKA MOGŁA SIĘ NAM TRAFIĆ ?!
-Najgorsza ?! –spytałem podbiegając do mojej żony.
-Tak! Federico co z twoją kancelarią, co z marzeniami ?
-Moje największe marzenie właśnie się spełniło. –pocałowałem ją namiętnie dotykając jej brzucha. Na twarzy mojej żony wreszcie pojawił się uśmiech.
-Czyli zajmiesz się nami ?
-Oczywiście, że tak! Zawsze byłaś dla mnie najważniejsza i zawsze będziesz, Kocham Cię Francessko! –dziewczyna namiętnie mnie pocałowała. Po krótkiej chwili moje pocałunku przeniosły się na jej szyję, dziewczyna odpięła guziki w mojej koszuli a ja biorąc ją na ręce przeniosłem do sypialni.

*Leon*
Po odwiezieniu Violetty do domu udałem  się na zajęcia, których było dziś wyjątkowo mało. Wychodząc z uczelni, wyciągnąłem telefon z kieszeni i napisałem sms’a do mojej przyjaciółki.
Do : Viola ;*
Dasz wyciągnąć się na spacer ?
Po chwili otrzymałem odpowiedz
Od : Viola ;*
Jasne, spotkajmy się w parku za 30 minut.

30 minut później siedziałem na jednej z ławek w paku, w którym umówiłem się z Violą. Po chwili ujrzałem idącą w moją stronę brunetkę. Pocałowałem dziewczynę w policzek na przywitanie i skierowaliśmy się w stronę budki z lodami.
-To o czym chciałeś porozmawiać ? –spytała Violetta
-Wiesz… o tym co się stało na cmentarzu
-Leon, prawie się stało. I nie powinno do tego w ogóle dochodzić
-Tak, rozumiem. Ale Violetta muszę wiedzieć czy czujesz do mnie to samo co ja do Ciebie.
-Leon… to pytanie jest nie na miejscu! Nie rozumiesz co ja w tej chwili przechodzę ? Nie rozumiesz, że dopiero co straciłam osobę, która kochałam i nie mam ochoty na związki ? Całowanie się z moim przyjaciel to już szczyt wszystkiego ? Tak ciężko to zrozumieć ? –wykrzyczała ze łzami w oczach i odbiegła. Zrozumiałem, że zrobiłem błąd, chciałem za nią pobiec lecz dziewczyna była za daleko. Uznałem, że najlepiej będzie jeśli pobędzie chwilę sama. Zadzwonię do niej wieczorem.
-Leonie Verdas jesteś totalnym idiotą! –powiedziałem sam do Siebie.

*Camila*
-Dobra, Dzięki, to będzie na tyle. Jeśli chcesz możesz je zobaczyć. –powiedziałam, kończąc sesję z Gary’m.
-Nie trzeba, pewnie i tak wyszły świetnie, ale mam do Ciebie prośbę. –poruszył zabawnie brwiami.
-Jaką ?
-Umówisz się ze mną ? –rozejrzałam się dookoła pokoju, żeby upewnić się, że mówi do mnie. –Tak, pytanie skierowane jest do Ciebie. –powiedział a następnie się zaśmiał
-Czemu nie..
-Czyli się zgadzasz ?
-Tak. –posłałam mu szeroki uśmiech. Ten dał mi kartkę ze swoim numerem telefonu.
-Zadzwonię do Ciebie. –puścił do mnie oczko i wyszedł.
-Właśnie umówiłam się z przystojnym modelem, czy to się dzieję naprawdę ? –zadawałam Sobie pytania. Wciąż nie mogąc uwierzyć w zaistniałą sytuacje zrobiłam Sobie przerwę w pracy i poszłam do mojej ukochanej kawiarni zjeść coś słodkiego. Zamówiłam pyszną kawę i kremówkę, słodkości to ja Sobie nigdy nie odmawiam, uwielbiam je, a figurą specjalnie się nie przejmuję. Lubię swoje ciało i nie obchodzą mnie opinie innych. Jestem szczupłą i wysoką rudą dwudziestosześciolatką, ubieram się w ciuchy od świetnych projektantów ale sieciówek  nie odmawiam. Tworzyłam swój styl wiele lat, jestem strasznie niezdecydowana. Uwielbiam żywe kolory, za obcasami nie przepadam, wolę wygodne trampki. 
Zjadłam moje ciastko i udałam się w stronę mojego mieszkania. Moje podekscytowanie randką z szatynem nie pozwalało mi na powrót do pracy. Docierając pod mój blog zobaczyłam, że będę miała nowego sąsiada.
-Przywitam się później. –pomyślałam i ruszyłem w stronę schodów. Wyciągnęłam telefon, gdyż usłyszałam dzwonek informujący o przychodzącym sms’ie, byłam tak skupiona w ekran urządzenia, że nie zauważyłam osoby idącej z góry i na moje nieszczęście zderzając się z nią spadłam ze schodów, na które właśnie się wdrapywałam.
-O BOŻE, ŻYJESZ ?! –usłyszałam wrzask chłopaka, z którym się zderzyłam.
-Gary ? Co ty tu robisz ? –spytałam zdziwiona
-Wprowadzam się, ale jak widać od początku mam pecha. Nic Ci nie jest ?
-Chyba nic. –oświadczyłam i podęłam próbę podniesienia się. –AAŁ! –wrzasnęłam.
-Czyli jednak coś się stało! –widać było na jego twarzy zdenerwowanie.
-To tylko boląca noga, zanieś mnie do domu i wszystko będzie okej. –próbowałam go uspokoić.
-Do jakiego domu ? Jedziemy do szpitala! –powiedział, wziął mnie na ręce i zaniósł do samochodu.

*Leon*
Cały dzień w mojej głowie siedzi Violetta, wciąż nie mogę Sobie wybaczyć mojej głupoty, próbuję się skupić na nauce, gdyż zaraz po powrocie z Nowego Yorku mam egzamin. Niestety nie zbyt mi to wychodzi. Wstałem i udałem się do kuchni po coś do jedzenia. Nagle usłyszałem dzwonek telefonu, widząc na ekranie połączenie od Violi na mojej twarzy automatycznie pojawił się uśmiech.
*Połączenie*
-Hej Violu, co się stało ?
-A czy od razu musi się coś stać ?
-Nie, oczywiście, że nie, czemu dzwonisz ?
-Chciałam Cię przeprosić za moje zachowanie.
-Nie masz za co, to moja wina, za bardzo naciskam
-Nie Leon, tu chodzi o mnie, wszystko przez te nerwy, nie umiem Sobie poradzić z jakimiś błahostkami i wyżywam się na ważnych dla mnie osobach.
-Violetta nie mów tak. Twoje problemy to nie są błahostki. Jesteś bardzo silna i zadziwiasz mnie.
-Dziękuję Ci Leon za wszystko! Jesteś wspaniały.
-Nie ma za co. Wiesz o której wyjazd jutro ?
-Tak, przyjdź do mnie o 10.
-Dobrze, to Dobranoc, Miłych snów.
-Dobranoc. 
Spadł mi z serca wieli kamień, cieszę się, że Viola nie jest zła. Kolacje odstawiłem na później i poszedłem spakować walizki. 




------------
Rozdział moim zdaniem kapke nudny ... no ale macie :)
4 KO0MENTARZE = ROZDZIAŁ JUTRO
MNIEJ NIŻ 4 KOMENTARZE = ROZDZIAŁ W CZWARTEK