Rozdział 3

Proszę przeczytaj notkę pod rozdziałem.
                                                                                                     Rozdział dedykuję Marceli

 Kochanie co ja mam Ci napisać ? Dziękuję Ci za ostatnią rozmowę, wiedziałam, że jesteś wspaniałą osobą, ale nie wiedziałam, że aż tak! Jesteś po prostu wspaniała! ;*

Żyj chwilą obecną. Nie przyszłością ani przeszłością. Liczy się teraz. nie wiesz, co się wydarzy jutro, a wczoraj już przeminęło, więc jedyne co masz, to dziś, ta chwila. Ciesz się nią.

~Kathy Celly 

*Violetta*

(…) –Nie odbiera… -oznajmiłam nieco zmartwiona. –Leon, on zawsze odbiera. –nie kryłam zdenerwowania. Ponownie wybrałam numer do mojego taty i przyłożyłam telefon do ucha. Sygnał, dwa, trzy

… nic. –Leon… -spojrzałam na niego ze strachem w oczach i usiadłam na kanapie.

-Violetta spokojnie. –podszedł do mnie i objął mnie ramieniem. –Pewnie ma spotkanie.

-Leon nie rozumiesz, że ode mnie odbiera zawsze –powiedziałam podkreślając słowo „zawsze”. –Nie ważne, czy ma spotkanie, śpi czy korzysta z toalety. –Ode mnie odbiera zawsze.

-Violu rozumiem ale może po prostu robi coś ważnego z Angie. –zaproponował.

-Co ty masz na myśli ?

-No dorośli są… -cicho zaśmiał się pod nosem.

-LEON! –rzuciłam w niego poduszką. –Nawet gdyby to robił to by odebrał!

-Violetto uspokój się, pewnie wyciszył telefon.

-On nie wycisza!

-To może zaczął.

-Leon on jest na drugim krańcu świata, pewnie tylko czeka na mój telefon, nie mógł wyciszyć, coś się stało! –zaczęłam już podnosić głos.

-Mamusiu co się stało ? –podeszła do nas Megan z kawałkiem pizzy w ręce.

-Córeczko idź do kuchni proszę, to nie sprawy dla dzieci. –odpowiedziałam jak najbardziej łagodnie.

-Ale co się stało ?

-Nic.

-Powiedz! –tupnęła uparcie nogą.

-Megan! –lekko podniosłam głos.

-Co się stało ? –znowu spytała.

-To nie sprawy dla dzieci. –ponowiłam swoją odpowiedź.

-Ja nie jestem dzieckiem!

-Megan masz 6 lat, jesteś. –wtrącił się Leon.

-Jestem duża! –upierała się.

-Jesteś dzieckiem. –oznajmił a wkurzona już dziewczynka wzięła poduszkę i tak jak ja przed kilkoma minutami uderzyła go ją.

-Jestem duża! –krzyknęła i obrażona wyszła z pokoju. Z lekkim uśmiechem spojrzałam na Leona.

-Ona jest niebezpieczna. –stwierdził a ja się zaśmiałam.

-W końcu moja krew… -wzruszyłam ramionami. Chłopak już chciał coś odpowiedzieć ale przerwał mu dzwonek do drzwi. Szybko wstałam i pobiegłam do przedpokoju, tam otworzyłam drzwi a na mojej twarzy pojawiła się ulga i ogromny uśmiech.

-TATA! ANGIE! –krzyknęłam i rzuciłam się z uściskiem na gości.

-Dzień Dobry Panie Germanie. –podszedł do nas Leon.

-DZIADEK! –chwile później i Megan do nas dotarła. Oboje przywitali się jeszcze z Angie i całą gromadą udaliśmy do salonu.

-Co wy tu robicie ? –spytałam z wielkim uśmiechem na twarzy. –Wróciliście do nas już na stałe ?

-Córeczko myślałaś, że odpuszczę urodziny jedynej wnuczki ?

-Ale przecież przysłałeś prezent …

-To miała być zmyłka. –oznajmiła Angie.

-Wszystko w ogóle miało być inaczej… prezent miał dojść wczoraj a my dzisiaj rano. –dołączył się mój tata.

-Ale jak widać poczta zawiodła a nasz samolot dostał awarii, dlatego jesteśmy tak późno. –dokończyła jego narzeczona.
-A dlaczego nie odbierałeś ?

-Zgubiłem telefon gdzieś na lotnisku. –oznajmił i wszystko automatycznie się wyjaśniło.

-Ale zostajecie już tutaj ? –spytałam z nadzieją.

-Nie, niestety wracamy, przyjechaliśmy tylko na 3 dni. –oznajmił a mi radosny uśmiech zszedł z buzi.

*Camilla*

(…)-Cami tylko przez pewien czas, to jest twój brat. –znowu spojrzała na mnie błagalnym wzrokiem. Westchnęłam ciężko.

-Gdzie miałby spać ? –spytałam. Moja mama rozejrzała się po pokoju.

-Chociażby na kanapie. –zaproponowała. Znowu westchnęłam.

-Na jak długo ?

-Dopóki nie znajdzie pracy i mieszkania.

-Dobrze. –oznajmiłam bez entuzjazmu.

-Naprawdę ? –na jej twarzy pojawił się uśmiech.

-Tak.

-Skarbie Dziękuję Ci. –przytuliła mnie. –Peter idź po walizki do samochodu. –powiedziała do swojego syna a mojego brata. Ten wstał i wyszedł.

-GARY! –krzyknęłam a momentalnie koło mnie zjawił się mój chłopak.

-Tak ?

-Skarbie Peter niestety zostanie u nas na kilka tygodni. –chłopak spojrzał na mnie zdziwiony.

-dobrze… -przeciągnął zaskoczony sytuacją.

-To my może pójdziemy zrobić jakąś herbatę. –zaproponowałam. –Mamo zostań tu, za chwilę wracamy. –pociągnęłam Gary’ego do kuchni. Tam zamiast przygotowywać napój mocno go przytuliłam i pozwoliłam łzom się wydostać.

-Cii… -głaskał mnie po głowie. –Nie chcesz aby tutaj zostać, prawda ? –wyszeptał.

-Gary, Peter… Peter tylko kłopoty sprowadzi… nienawidzę tego człowieka.

-Cami będzie dobrze, spokojnie skarbie. –podał mi chusteczkę, którą wytarłam mokre od łez oczy.

-Zostaniesz ze mną dzisiaj ? –spytałam patrząc na niego błagalnym wzrokiem.

-Oczywiście, że zostanę. –podarował mi swój uśmiech. –A teraz zróbmy tą herbatę i chodźmy porozmawiać z twoją mamą, chętnie ją poznam. –znowu się uśmiechnął i zachęcił do działania.

~.~

-Jak się poznaliście ? –spytała biorąc łyk herbaty.

-Gary jest modelem, robiłam mu zdjęcia. –odpowiedziałam bez specjalnego entuzjazmu. Humor niestety mi nie dopisywał, fakt, że będę musiała znosić mojego brata w ogóle mnie nie zadawalał. Rozmowa się nie ciągła, mimo starań Gary’ego, który starał się rozluźnić atmosferę.

-A ty Gary co robisz oprócz modelingu ?

-Z wykształcenia jestem fotografem.

-Fotografem ?! –spojrzałam na niego zdziwiona.

-Tak. –podarował mi uśmiech.

-Ale jak to ?

-No tak to, nie mówiłem Ci ?

-No nie.

-Ups… -zaśmiał się. –Jestem fotografem z zamiłowania i zawodu, teraz już wiesz.

-To dogadasz się z moją córką, ona zawsze robiła wszystkiemu zdjęcia. Pamiętam jak dostała aparat na 10 urodziny, kartę pamięci zapełniła w dwa dni. –uśmiechnęła się na samo wspomnienie.

-Tsa… ponad połowa zdjęć to był Peter, który gra w baseboola. –spojrzałam na mojego brata, który siedział i rozglądał się po pokoju. Gdy tylko usłyszał swoje imię przeniósł wzrok na nas.

-Męczyłaś mnie zdjęciami tak, że miałem ochotę Ci ten aparat wywalić przez okno. –w końcu się odezwał.

-Wywaliłeś.

-A no tak… -cicho się zaśmiał.

-Biedny aparat tego nie przeżył. –dokończyła mama.

-A ty Gary, kiedy dostałeś swój pierwszy ? –spytałam patrząc na mojego chłopaka.

-Mój pierwszy był zabawkowy, znalazłem go w piaskownicy i przez 4 lata udawałem, że jest prawdziwy, gdy miałem bodajże 8 lat tata kupił mi prawdziwy, mam go do dzisiaj. –uśmiechnął się.

-Widzisz Camillo, on przez całe życie ma jeden, nie to co ty. –odezwała się mama.

-Ja miałam tylko 6, a to głównie przez Petera, to on mi je wywalał przez okno, do basenu, do toalety. –zaczęłam wyliczać na palcach.

-I pod pociąg. –dodał.

-No właśnie.

-Pod pociąg ? –zdziwił się Gary.

-Byliśmy na stacji a ja robiłam zdjęcie lokomotywie, ten idiota mnie popchnął i aparat wyleciał prosto na tory, chwile później przejechał pociąg. –wyjaśniłam.

-Tego biedny aparat też nie przeżył. –oznajmiła moja mama i zaśmiała się. Reszta wieczoru na całe szczęście minęła dość miło, mój brat starał się być miły, a my nawzajem opowiadaliśmy Sobie różne historie z życia wzięte.

~Może nie będzie tak źle… -pomyślałam w pewnym momencie patrząc jak Peter wymienia zdania na temat meczu z moim ukochanym.

*Leon*

-Ale jak to na 3 dni ?! –spytała nerwowo.

-Violetto przyjechaliśmy żeby spędzić z wami czas i sprawdzić czy Olga i Ramallo nie zniszczyli nam domu. –oznajmił German i podszedł do córki. –Ale jeszcze tylko kilka tygodni  i wracamy. –próbował ją pocieszyć.

-Ale dlaczego nie możecie po prostu zostać teraz ?

-Violu to nie takie łatwe…

-Wszystko jest łatwe tato,  to my po prostu utrudniamy. –oznajmiła z wyrzutem i wyszła z pokoju. –German już wstał aby za nią iść gdy zatrzymała go Angie. –Kochanie niech Leon idzie. –spojrzała na mnie.

-Tak, najlepiej ja pójdę. –powiedziałem i szybko pobiegłem do kuchni gdzie przebywała Vilu. Dziewczyna usiadła na ziemi i schowała twarz między nogami, usłyszałem, że płacze.

-Violetto… -kucnąłem przy niej i delikatnie podniosłem jej głowę aby mogła na mnie spojrzeć. –Są urodziny twojej córki, twoi rodzice przyjechali tutaj z drugiego krańca globu a ty siedzisz w kuchni i płaczesz.

-Llleon ja tak nnie mogę… -wyjąkała. –Ja chcę żeby oni byli tutaj!

-Będą. –posadziłem ją na swoich kolanach. –Już niedługo.

-Ale ja chcę żeby byli teraz. –wtuliła się we mnie.

-Przecież są.

-Ale na zawsze. –wybuchła płaczem. –Na zawsze.

-Violu na zawsze jestem ja, jest Megan, jest Lu, Naty, Fran, Fede, Diego i Maxi, jest Monica. Wszyscy jesteśmy na zawsze.

-Ale dlaczego tata i Angie nie mogą być na zawsze ?

-Bo nie wszystko można mieć na zawsze.

-Dlaczego ? –spojrzała na mnie.

-Nie wiem… -odpowiedziałem nieco ściszonym głosem. –Ale wiem, że jak się coś ma, nawet jeśli nie na zawsze to trzeba się tym cieszyć. Dlatego idz do taty, przytul go, a ja ukroję tort, w końcu przyjechali tutaj na urodziny Megan.

-Tak… masz rację. –otarła łzy. –Leon kocham Cię.

-Ja Ciebie też księżniczko. –pocałowałem ją w czoło i pomogłem wstać. Violetta wróciła do gości.

*Następnego dnia*

*Francesca*

Budzić się codziennie z uśmiechem, cóż za miłe uczucie. Jak dobrze obudzić się i wiedzieć, że dzień będzie wspaniały. Jak miło obudzić się, położyć dłoń na brzuchu, poczuć w Sobie dwie małe istotki, następnie

spojrzeć w bok i zobaczyć miłość swojego życia, która uśmiecha się przez sen.

W życiu są takie momenty kiedy potrafimy obudzić się właśnie w takim stanie, korzystamy ze szczęścia, jesteśmy po prostu szczęśliwi, latamy.

Przez chwile jeszcze patrzyłam jak Federico śpi i rozmyślałam jak bardzo zmieni się nasze życie, gdy tylko narodzą się bliźniaki. Jak bardzo będę musiała zmienić swoją codzienną rutynę, jak bardzo będę zmęczona ale i też szczęśliwa.

-Dzień Dobry skarbie. –z krainy „intensywnego myślenia” wyrwał mnie Federico, który od razu położył dłoń na moim brzuchu aby poczuć fasolki.

-To będą chłopcy. –stwierdził.

-Skąd wiesz, że chłopcy ?

-Bo strasznie kopią. –położył drugą dłoń. –Mali piłkarze.

-To ciesz, że nie wiesz jak intensywnie trenują w nocy. –podarowałam mu uśmiech.

-Boli Cię ? –spytał troskliwie.

-Dla fasolek warto pocierpieć. –położyłam dłoń na jego policzku. –Kocham Cię, wiesz ? –spytałam następnie go całując.

-Co chcesz na śniadanie ? –spytał gdy tylko się od Siebie oderwaliśmy.

-A co proponujesz ?

-Tosty ?

-Tak, lubię tosty! –oświadczyłam a na twarzy Fede pojawił się uśmiech.

-Wiem, mówisz to codziennie rano. –musnął moje usta i wstał. –Wracam za 15 minut. –oświadczył i wyszedł z pokoju. Ja tymczasem chwyciłam telefon i weszłam w kalendarz by zobaczyć czy nie mam czegoś zaplanowanego.

-FEDE SZYBKO CHODŹ TUTAJ! –krzyknęłam widząc jaka dzisiaj data.

-Tak ? –chwile później zjawił się w sypialni.

-Za 40 minut mamy być u ginekologa na badania kontrolne! –oświadczyłam i szybko wstałam.

-Że co ?

-Mamy 40 minut żeby znaleźć się w przychodni! Ubieraj się! –ten wreszcie załapał i równie szybko jak ja pobiegł do swojej szafy. 

***

Za rozdział to po pierwsze was przepraszam... ostatnio nie mam siły w ogóle pisać, wyszedł tragiczny, wszystko w nim to istna tragedia ... do tego jest krótki i nie ma Naxi i Diemiły ... przepraszam. 

Muszę powiedzieć, że jestem strasznie zawiedziona, strasznie! Nie wiem czy to wina spadku mojej samooceny czy czegoś innego ale gdy widzę jakie osiągnięcia mają osoby, które są tutaj krócej ode mnie to szczerze płakać mi się chcę, widzę, że  przez te pół roku osiągnęłam tyle co nic... komentarzy nadal jest mało, nic specjalnego się nie dzieje, istne dno.

Tak, osoba, która wszystkich uczy latać sama powoli traci skrzydła, to okropne.

Wiem, że nie warto się poddawać ... postaram się wypromować bloga, zrobię wszystko co w mojej mocy, ale nie przewiduję cudów ... tracę skrzydła, spadam na ziemię. 

Proszę aby nie było pretensji jeśli w najbliższym czasie zobaczycie coś co może niektórych zasmucić. Proszę. 

Mimo wszystko, dziękuję za wszystko co robicie. Dziękuję.

~Nell

12 KOM - NEXT

(wtorek, lub poniedziałek)