Rozdział 54

ZANIM PRZECZYTASZ TEN ROZDZIAŁ PROSZĘ WYRAŹ SWOJE ZDANIE W POPRZEDNIM POŚCIE! :* 

Rozdział dedykuję Olivii Blanco. 

Dziewczynie, która zaledwie pięcioma słowami potrafi wywołać na mojej twarzy szczery uśmiech, dziewczynie która zawzięcie komentuje każdy rozdział i dziewczynie, która bardzo kocha Diemiłe! ;* 

Pamiętam twój pierwszy komentarz ... spytałaś wtedy czy będzie Diemiła, jak widzisz twoja prośba spełniła się, stworzyłam Diemiłę, i jestem z tego bardzo zadowolona. 

Bardzo Ci dziękuję za każdy twój komentarz, Dziękuję Ci, że jesteś :) 

Mam nadzieję, ze kiedyś nawiążemy kontakt bardziej prywatnie :) 

*Francesca*

(…) –Pani Francesco to nie jest fasolka … -oznajmił tajemniczym tonem a mi omal serce nie stanęło, w ciągu sekundy w mojej głowie pojawiło się tysiąc najróżniejszych czarnych scenariuszy.

-Jjak to nie ? –wyjąkałam głosem pełnym strachu. Ku mojemu zdziwieniu na twarzy lekarza pojawił się uśmiech.

-Pod Pani sercem rozwijają się dwie fasolki. –automatycznie spojrzałam na Federico aby móc zobaczyć jego reakcje. Chłopak jeszcze stał z grobową miną próbując się oswoić z pierwszą informacją, nie reagował. –Panie Federico. –lekarz widząc, że czekam na jego reakcje postanowił zbudzić z szoku mojego męża.

-Ttak ? –spojrzał wystraszony na mężczyznę.

-To dwie fasolki.

-DWIE ?! –w końcu stało się coś na co czekałam, do Włocha dotarło, że będzie ojcem bliźniąt, teraz tylko czekałam aż zacznie biegać i skakać po całym pokoju.

-Tak, to bliźnięta. Gratuluję. –poklepał po ramieniu chłopaka i usiadł przy swoim biurku. –zaraz dostaną państwo zdjęcie.

-Fran to bliźniaki! –zaczął krzyczeć uradowany. –Spłodziłem dwie fasolki! –no i dokładnie tak jak za pierwszym razem Federico zaczął biegać i dzielić się swoim szczęściem na wszystkie strony. Widząc to wszystko wraz z lekarzem nie mogliśmy powstrzymać śmiechu.

-Ale Panie doktorze wszystko z nimi w porządku, tak ? Ciąża nie jest zagrożona ?

-Tak, dzieci rozwijają się prawidłowo, proszę spojrzeć. –wstał z krzesła i podszedł do mnie, chwycił przyrząd i przyłożył do mojego brzucha, na ekranie monitora pojawił się zarys dwóch postaci.

-Proszę poczekać. –zatrzymałam mężczyznę aby jeszcze nie zaczynał opisywać obrazu. –FEDERICO! –krzyknęłam aby mój ukochany się zatrzymał i przestał biegać. –Chodź tu i zobacz. –chłopak podbiegł do mnie i chwycił moją rękę a lekarz zaczął opowiadać.

-Tutaj jest jedna główka. –wskazał palcem na kształt na ekranie. –A tu druga. –Patrzyłam z fascynacją jak

na ten moment wyglądają moje dzieci, w tamtym momencie chciałam magicznie przesunąć czas, tak o 8 miesięcy, chciałam już mieć je na rękach, móc je przytulić, pocałować, móc je mieć przy Sobie, zając się nimi i sprawić, żeby były szczęśliwe. Obserwować jak rosną i się rozwijają, śmieją i płaczą, chciałam to mieć już w tamtej chwili. Mój mąż mocno ściskał moją dłoń i jak zahipnotyzowany patrzył i słuchał, na jego twarzy zobaczyłam szczęście, takie jak przy naszym ślubie a nawet i większe, spełniło się nasze marzenie, mogliśmy założyć rodzinę. –I ten głos, który państwo słyszycie to właśnie bicie serc waszych fasolek. –zakończył a my jeszcze chwile staliśmy w ciszy aby przysłuchać się sercom naszych dzieci.

15 minut później, cali przepełnieni emocjami wychodziliśmy z gabinetu lekarza trzymając w ręce zdjęcie naszych pociech. Federico miał racje, ten dzień na pewno utkwi nam w sercach na zawsze.

*Violetta*

-Leon my musimy ich pogodzić! –oznajmiłam wchodząc do naszej sypialni. –musimy! Rozumiesz ?! –mówiłam cała w nerwach, byłam blada i zestresowana, nie mogłam Sobie znaleźć miejsca. –Oni musza być razem, kochają się, musimy ich pogodzić! -3 raz już okrążyłam łóżko.

-VIOLETTA! –chłopak chwycił mnie za ramię i posadził na wygodnym łóżku, następnie sam usiadł koło mnie i chwycił moją dłoń. Siedział tak jeszcze przez kilka minut i patrzył na mnie, czekał sama nie wiem na co. W mojej głowie tymczasem myśli biły się same ze sobą. Łzy zaczęły napływać do oczu a stres co raz to bardziej opanowywał moje ciało, w końcu pozwoliłam aby to wszystko się wydostało i wtuliłam się w tors Leona. Chłopak od razu mnie przytulił i pozwolił abym się uspokoiła. Wtedy zrozumiałam, że na to właśnie czekał, chciał abym się wypłakała i uspokoiła, jak zwykle wiedział co się dzieje w mojej głowie.

-już lepiej ? –wyszeptał mi na ucho.

-Leon my musimy ich pogodzić. –cały czas nie przestawałam płakać.

-Skarbie oni są dorośli, potrafią Sobie poradzić.

-Gdyby potrafili to Angie teraz by nie płakała w pokoju.

-Violetta spójrz na mnie. –rozkazał a ja powoli przeniosłam na niego wzrok. –Ty byś się zachowała tak

samo. Angie teraz cierpi, dlatego płacze i nie chce słyszeć wyjaśnień, twój tata ja zranił a ją to boli. Gdy wszystko przemyśli to da twojemu tacie drugą szansę, jestem tego pewien.

-A co jeśli nie ?

-Nic, bo nie będzie „nie”.

-Leon ale my musimy coś zrobić, ja nie mogę tak siedzieć.

-Violu my nic nie możemy zrobić, oni to muszą sami załatwić.

-Możemy, rozumiesz ? –złosć znowu zaczęła opanowywać moje ciało. –Możemy i zrobimy! –wstałam i wyszłam z pokoju trzaskając drzwiami.

*Następnego dnia*

*Diego*

-Skarbie wstajemy. –wyszeptałem na ucho mojej śpiącej królewnie, niestety nie wiele to pomogło, Ludmiła wyczerpana po wczorajszym świętowaniu wygranej spała mocno i najwyraźniej nie zamierzała wydostać się z Krainy Morfeusza. –Ludmiła. –powiedziałem już nieco głośniej aby ją zbudzić. Nadal nie skutkowało. W końcu złożyłem na jej ustach ciepły pocałunek, którego blondynka postanowiła nie odwzajemnić.

-Ja tu śpię. –odezwała się sennie odsuwając mnie od Siebie.

-A ja chcę żebyś księżniczko wstała.

-Ale ja nie chcę. –obróciła się na brzuch i schowała głowę w poduszce.

-Skarbie no proszę.

-Nie skarbuj, śpię.

-Ludmi no wstań. –chwyciłem jej rękę. W końcu dziewczyna postanowiła obrócić się w moją stronę.

-W  jakim celu ? –spytała leniwie otwierając oczy.

-Na dole czeka na Ciebie śniadanie. –oznajmiłem a ta spojrzała na mnie bez entuzjazmu.

-To nie jest powód abym wstawała. Mogłeś się bardziej wysilić. –po raz kolejny obróciła się tyłem do mnie. Jeszcze przez chwile siedziałem na brzegu łózka i patrzyłem jak Ludmiła ponownie zapada w sen aż w końcu postanowiłem wyciągnąć ją siłą. Wstałem, i podchodząc do niej zrzuciłem z niej kołdrę.

-Diego masz 2 sekundy aby oddać mi kołdrę! –oznajmiła groźnie nie otwierając oczu. Skorzystałem z sytuacji, że dziewczyna nie wie do końca co się wokół niej dzieje i ściągnąłem ją z łóżka biorąc ją na ręce. -DIEGO DO JASNEJ CHOLERY! –Krzyknęła automatycznie budząc się ze snu.

-Idziemy na śniadanie ? –zaśmiałem się.

-Jesteś idiotą do potęgi szóstej! –uderzyła mnie w ramię.

-Też Cię kocham księżniczko. –nadal trzymając ją na rękach skierowałem się do kuchni.

*Violetta*

Piękna biała willa, bogata roślinność, drogi samochód i ogromne dębowe drzwi. Tak wygląda posiadłość rodziny Castillo zewnątrz , rodziny, która na pozór jest idealna, mimo tragicznej śmierci pięknej i mądrej   tego domu a zobaczysz zamieszanie, płacz i tragedie, ciągłe nieszczęścia. Moja rodzina od śmierci mamy stara się być szczęśliwa, nie zawsze się to nam udaje, smutki i płacz to już tradycja, ktoś kogoś bez przerwy rani, i tak od 20 lat.

kobiety, Marii Sarameno rodzina się trzyma, są szczęśliwi. Spytaj o moją rodzinę sąsiadów, tak właśnie Ci odpowiedzą, ale wejdź do środka

Po raz kolejny stanęłam przed drzwiami mojego rodzinnego domu aby za chwile zapukać i przywitać się z domownikami, lecz tym razem moja wizyta tutaj miała szczególny cel, chciałam a wręcz musiałam porozmawiać z tatą, pomóc mu i go wesprzeć.

Powoli przybliżyłam dłoń do drzwi i ściskając ją w pięść głośno zapukałam.

-Cześć tato. –wymusiłam uśmiech na swojej twarzy gdy tylko zobaczyłam mojego rodziciela.

-Violetta … -mężczyzna mimo swojego żałosnego stanu ucieszył się na mój widok od razu mnie do Siebie przyciągając i tuląc. W jego ramionach czułam, że jestem komuś potrzebna, czułam, że tata mnie kocha, poczułam tą rodziną więź bez, której praktycznie nie jesteśmy w stanie funkcjonować. Dzieci z pełnych rodzin nie są w stanie sobie nawet wyobrazić jaki to ból stracić mamę lub tatę, nie zależnie w jakich warunkach, czy przez rozwód czy śmierć, jest to zawsze uraz do końca życia, rodzic to ktoś dzięki komu prawidłowo funkcjonujemy, jesteśmy odpowiedzialni i sobie radzimy, dzięki rodzicom sami możemy zostać rodzicami. Od małego patrząc na dzieci z domu dziecka, na dzieci z ulicy lub te którymi rodzice się nie interesują dziękowałam Bogu, że zostawił mi chociaż tatę, mimo złości na niego cieszyłam się że go mam. Bez niego nie mogłabym być szczęśliwa.

-Tato jak się trzymasz ? –spytałam gdy tylko uwolniłam się od uścisku ojca.

-Podle. –spuścił głowę. –Zraniłem kobietę, którą kocham.

-Tato … -staram się go jakoś pocieszyć. W końcu po prostu go znowu przytuliłam. –Tato musisz z nią porozmawiać. Ona Cię kocha, pogodzicie się, ja w to wierzę.

-Córeczko spokojnie. –starł pojedynczą łzę spływającą po moim policzku. –Angie potrzebuje spokoju.

-Nie tato! Musicie porozmawiać! –w moim głosie już powoli dało się usłyszeć histerię.

-Violetto spokojnie!

-Jak mam być spokojna ?! Przecież wy cierpicie!

-Violu nic nie możesz z tym zrobić, każdy musi cierpieć, każdy popełnia błędy, tak czasem jest.

-Dlaczego nie walczysz ? Dlaczego mówisz, że nic można zrobić ?

-Nie wiem skarbie, chyba po prostu musze odpokutować swój błąd.

-Tato musisz walczyć! Idź do niej, jest u mnie, płacze i cierpi.    

-Nie mogę. –spuścił głowę.

-Tato wstań i idz do niej, natychmiast! –wskazałam palcem na drzwi.

-Violu …

-TATO DO CHOLERY! –mężczyna spojrzał na mnie zdziwiony moim tonem. –Tu chodzi o wasze szczęście. –sprostowałam a mój tata ciężko westchnął i powoli skierował się w stronę drzwi.

*Naty*

-Maxi popatrz! –wskazałam na piękną fontannę. Właśnie zwiedzaliśmy najpiękniejsze miejsca w Rzymie. Widoki, który zastawiliśmy wprawiały mnie w co raz to większy zachwyt, piękne pomniki, place, jeziora i fontanny, do tego mocno grzejące słońce i towarzystwo Maxi’ego. Czułam się wspaniale, moje marzenia zaczęły się spełniać.

-Poczekaj … -zaczął przewracać kartki w swoim małym podręczniku turysty. –To jest Fontanna Pszczół. –oznajmił dumny, że udało mu się odnaleźć tą nazwę.

-A dlaczego właściwie pszczół ? –spytałam zaciekawiona. –To przecież jest muszelka.

 -A tego to już nie ma w moim podręczniku. –zaśmiał się.

-Trzeba Ci kupić coś lepszego.

-No to chodź! –pociągnął mnie w stronę najbliższego stosika z mapami gdzie zainwestował w lepszy przewodnik turystyczny. –No więc tu pisze, że nad kamienną misą są umieszczone trzy pszczoły, które nawiązują do herbu rodziny Barberini, z której pochodził papież Urban VIII, fundator fontanny. –przeczytał a ja uważniej przyjrzałam się fontannie. Nad kamienną misą faktycznie były 3 pszczoły.

-No to chyba dlatego nazywa się „Fontanna pszczół”. –stwierdziłam przyglądając się marmurowym owadom.

-Piękna jest, prawda ? 

-Bardzo.

-Ustaw się, zrobię Ci zdjęcie. –wyciągnął aparat i odszedł kilka kroków.

-Nie. –zatrzymałam go i podchodząc do niego wziąłem od niego urządzenie. –Przepraszam. –zaczepiłam chłopaka mniej więcej w moim wieku. –Mógłbyś zrobić nam zdjęcie ? –poprosiłam uśmiechnięta. Chłopak chwycił aparat i gdy tylko z moim chłopakiem ustawiliśmy się zrobił to o co prosiłam.

~.~

-Naty wiesz co ? –spytał Maxi trzymając mnie mocno za rękę. Właśnie szliśmy w stronę słynnych schodów Hiszpańskich, które były już zaledwie 100 metrów od nas.

-hm ?

-Strasznie Cię kocham. –podarował mi uśmiech. –I wciąż nie mogę przestać dziękować Bogu za to, że Cię mam. Teraz gdy o tym myślę, wiem, że zerwanie z Veronicą i walka o Ciebie, przyjazd z Toba tutaj był najlepszym posunięciem w moim życiu. Nie mogę uwierzyć, że mam przy Sobie taką kobietę jak ty, nie mogę uwierzyć że mi się udało.

-Maxi bo się wzruszę. –zaśmiałam się. Wtedy jeszcze nie zdawałam Sobie sprawy z powagi tej pięknej chwili.

-Pamiętasz jak powiedziałaś mi, że twoim marzeniem jest wyjść za mąż i zobaczyć na żywo schody hiszpańskie ?

-Tak. Nadal jest. Jedno właśnie się spełnia. Te schody są piękne i jeszcze lepsze na żywo. –stwierdziłam stojąc już ledwo 5 metrów od zabytku. –Maxi … -obróciłam się w stronę chłopaka i podarowałam mu szczery uśmiech. –Kocham Cię. Dziękuję Ci, że tu jesteś, dziękuję. –pocałowałam go czule. –Dziękuję, że pomagasz mi spełniać marzenia. –Chłopak szczerze się uśmiechał i patrzył na mnie jak zaczarowany, na jego to miejsce także działało tak jak na mnie.

-Natalio wyjdź za mnie. 

------------

Gratuluję tym co odgadli, że chodzi o dwie fasolki! Mam nadzieję, że jesteście zadowoleni z takiego toku wydarzeń :) 

Viola walczy o rodzinę no a Naxi jest w wyjątkowym miejscu, spełnia marzenia a Maxi się oświadcza ... czy nie za szybko ? Nie jest to zbyt pochopna decyzja ? Wszystko zostanie wyjaśnione w następnym rozdziale.  

To opowiadanie to już praktycznie ostatnie 2 lub 3 rozdziały ... już niedługo druga część a ja widzę, że niektórzy strasznie chcą Fedemiły ... no niestety miśki nie mogę rozwalić aż dwóch par zęby stworzyć nową, inną.Ale no kurcze nie mogę patrzeć jak wy chcecie czegoś a dzieje sie coś innego ... no a w mojej głowie cały czas siedzi ta nowa historia ... więc albo stworzę nowy blog z historią i będę pisać dwie na raz ( co będzie ogromna męką bo ledwo wyrabiam z jedną) albo po prostu tą nową (w której będzie Leonetta i Fedemiła) zacznę tu .. albo wy zaakceptujecie Diemiłe i Fedesce :) no więc jak ?