Rozdział 42

Rozdział dedykuję Tini Blanco!

Dziękuję Ci za ten potrójny komentarz pod ostatnim rozdziałem, przy którym ryczałam i się śmiałam, był wspaniały!

Ti amo mucho! ;*

*Violetta*

Długi korytarz, mnóstwo drzwi, ściany niby pomarańczowe a jednak szare, w górze pełno czarnych myśli, głucha cisza, smutna atmosfera, śmierć.

-Czy jest ktoś z rodziny Pana Verdasa ? –powiedział głośno łysy lekarz wychodząc z Sali 128.

-Tak! Ja. –gwałtownie wstałam z krzesła.

-Zapraszam. –wskazał na drzwi swojego gabinetu, umiejscowione kilka kroków od nas. Wedle polecenia ruszyłam za mężczyzną, weszliśmy do dużego pomieszczenia, o zielonych ścianach, dwóch biurkach z mnóstwem dokumentów, na ścianach wisiały różnorodne dyplomy a patrząc przez okno widziało się parking dla karetek. –Proszę usiąść. –wskazał na krzesło a sam usiadł na swoim fotelu.

-Panie Doktorze, proszę się streszczać, jestem wystarczająco zestresowana, co z Leonem ?

-Pan Verdas ma zapalenie płuc. –odpowiedział.

-Zapalenie płuc ? Przecież on kaszle ledwo od dwóch dni.

-Niemożliwe. Kaszel musiał się pojawić co najmniej dwa tygodnie temu, pewnie był lekki, dlatego Pan Verdas nie zwrócił na niego szczególnej uwagi. Niemożliwe także, żeby dopiero dwa dni temu pojawiły się objawiły takie jak gorączka i duszności. To musiało trwać pewnie od jakiegoś tygodnia, gdyby zgłosił się wcześniej do lekarza nie byłoby teraz takich problemów, zapalenie jest w ostrej fazie. –mówił spokojnie, a ja powoli analizowałam każde jego słowo łącząc  je z faktami. Faktycznie Leon czasami lekko kaszlał, zawsze myślałam, że to po prostu reakcja organizmu na jakiś pyłek, nie sądziłam, że może to zajść tak daleko.

-Czy on z tego wyjdzie ? –zadałam chyba najważniejsze pytanie.

-Podajemy mi leki, mam nadzieję, że tak, ale obawiam się, że Pan Verdas do końca życia przy większym wysiłku będzie miał lekki problem z oddychaniem, będzie musiał zaopatrzyć się w inhalator, ostrożności nigdy za dużo.

-Tak, jasne, mogę iść i kupić nawet teraz.

-Oprócz tego nie może teraz zostać sam, zaraz po wyjściu ze szpitala będzie potrzebował stałej opieki dopóki nie dojdzie do zdrowia, dodatkowo Pan Leon wygląda mi na człowieka, który nie lubi zażywać leków, a bez tego trafi tu znowu. –powiedział stanowczo.

-Tak, to oczywiste, zajmę się nim. –podarowałam mu uśmiech a ten go odwzajemnił.

-Chcę Pani go zobaczyć ?

-Tak! –odpowiedziałam bez zastanowienia. Mężczyzna wstał z miejsca a ja za nim.

-Pan Verdas teraz śpi, proszę go nie budzić, a jak się obudzi proszę nie pozwalać mu mówić, proszę dopilnować aby nie ściągał maski tlenowej, nadal ma problemy z oddychaniem. –pouczał mnie prowadząc do Sali mojego ukochanego.

-Rozumiem. I bardzo Panu Dziękuję. –podarowałam mu uśmiech.

-Nie ma za co. –otworzył drzwi a ja weszłam do białego pomieszczenia.

*Camila*

-Dzień Dobry Sofi. –weszłam uśmiechnięta do mojego miejsca pracy i przywitałam się z moją sekretarką.

-Cami! –dziewczyna na mój widok aż podniosła się z miejsca i szybko do mnie podbiegła rzucając się na mnie. –Jak dobrze Cię widzieć.

-Tak, wszystko tutaj okej ?

-Wszyściuśko! David szalony jak zawsze, znowu mu odwala. –mówiąc to zaśmiała się. David to nasz najlepszy fotograf, ma nieograniczoną wyobraźnie, mnóstwo pomysłów, często bardzo szalonych. Ciągle się śmieje, biega, wywraca się i nie traci energii, można go porównać do naszego Fede lub Andreas’a. –Mamy kilka nowych zleceń, zwłaszcza od Vouge’a, dlatego zostawiłam je dla Ciebie. –z Sofi znam się już kilka dobrych lat, jest świetną sekretarką, wie o nas wszystko, nigdy się nie spóźnia, jest po prostu świetna. –I kilka plenerów, ale to się podzielisz z David’em, moim zdaniem przydał by się ktoś jeszcze do pomocy, zleceń mamy pełną teczkę, oprócz tego kontrakty, firma się rozrasta. –mówiła z ekscytacją w głosie a ja słuchałam jej uważnie.

-Tak, myślę, że to dobry pomysł. –podarowałam jej uśmiech. –Zajmiesz się tym ? –spytałam a  dziewczyna kiwnęła głową. –Przejrzyj wszystkie zgłoszenia, wybierz 3 najlepszych, chciałabym ich widzieć na dywaniku u mnie za tydzień. Resztą się zajmę.

-Jasne, zrobię co w mojej mocy.

-Na pewno. –uśmiechnęłam się. –Wszystkie zlecenia w moim gabinecie ?

-Tak.

-Proszę zrób mi kawy i przynieś a ja zabieram się do roboty.

-Oczywiście, już się robi. –szybko skierowała się do naszej kuchni a ja natomiast do gabinetu. Robiąc kilka kroków znalazłam się przy drzwiach, otworzyłam je i moim oczom ukazało się duże pomieszczenia, w jednolite kolory.

-Trzeba tu remontu. –stwierdziłam wchodząc w jego głąb. Podeszłam do radia, włączyłam go a następnie zasiadając przy biurku zaczęłam przeglądać zlecenia. Kilka minut później Sofi przyszła z kawą.

-Poczekaj. –zatrzymałam ją gdy chciała wychodzić. -Możesz mi załatwić jakiegoś architekta ?

-Architekta ? –spytała zdziwiona.

-No rozejrzyj się, zero tu kolorów, energii, aż żyć się nie chcę.

-Tak, masz racje. Już lecę. –podarowała mi uśmiech i wyszła, a ja chwyciłam pierwsze zlecenie.

*Diego*

-Myślałeś nad czymś konkretnym ? Wiesz jak je tu zatrzymać ? –spytał mój przyjaciel siadając przy barze.

-W tym problem, że nie. Dlatego rozmawiam z Tobą.

-Hm… -chwycił się za głowę. –Tu wszystko zależy od Naty, Ludmiła przecież najchętniej by tu została. –zaczął główkować.

-Rozmawiałeś się z nią ?

-No jasne, że tak, i to nie raz, nawet do łóżka z nią poszedłem.

-Do łóżka ?!

-Tak jakoś wyszło.

-Stary tak jakoś wyszło ? Powiedz mi proszę, że chociaż jej się podobało.

-Podobać chyba podobało, gorzej z tym, że powiedziała, że mnie nienawidzi, i że zniszczyłem jej życie.

-Spierdoliłeś sprawę. –oznajmiłem szczerze.

-No co ty nie powiesz.

-Ale podobało się jej ? –spytałem jeszcze raz.

-No tak!

-No to chyba nie ma tak źle. To może zrób to jeszcze raz… -już przestałem myśleć, bezradność mnie opanowała.

-Na głowę Ci upadło ? Musimy z nią porozmawiać jeszcze raz, może niech Ludmiłą też spróbuję.

-Myślisz, że sama rozmowa pomoże ?

-Mam taką nadzieję. –odpowiedział bez entuzjazmu. –Diego słuchaj, Naty musi tutaj zostać, ja z nią muszę być, nie wytrzymam kolejnej rozłąki, jeśli ona tutaj nie zostanie, to pojadę z nią w tą cholerną trasę, nie odpuszczę i nie poddam się. –oznajmił pewnie.

-Gdybym ja nie myślał podobnie, to teraz nie rozmawiał bym z Tobą. Jutro musimy do niej iść, porozmawiać, tak ?

-Tak.

-Zdzwonimy się. A teraz sorry, muszę iść zobaczyć co z Lu.

-Tak, jasne. Idź. –podarowałem mu uśmiech. Pożegnałem się z chłopakiem i wyszedłem.
-----------------------------------------

Rozdział krótki i bezsensowny, za co bardzo was przepraszam, mój kochany dostawca Interneta mnie nie lubi przez co ciągle mi go odcina, dodatkowo ostatnio jakoś brak weny mi dospiera i jak każdy z was… wyciąganie ocen. Czysta masakra.

Bardzo wam dziękuję za przybywające komentarze, dziękuję, że czytacie, i że jesteście!

Kocham was mocno!

Ps. Wraz z moją kochaną Cisver77 szykujemy dla was niespodziankę! <3

Na pewno się wam spodoba! ;*

~Nikuś!