Rozdział 35

*Violetta*

-Cześć Violu! –w mgnieniu oka Camilla znalazła się przy nas, pocałowała mnie w policzek a następnie przytuliła Leona.
-Co ty taka szczęśliwa ? –spytałam darując jej szczery uśmiech.

-Posłuchałam twojej rady, teraz jestem szczęśliwa, korzystam z życia i latam! –Leon słysząc to cicho się zaśmiał.

-Czy to naprawdę takie śmieszne ?! –moja przyjaciółka lekko się oburzyła.

-Nie, Cami oczywiście, że nie. Ale widzę, że Violetta dzieli się moją teorią. –tu spojrzał na mnie i objął mnie ramieniem.

-W ten sposób uszczęśliwiam ludzi. –Leon się zaśmiał i lekko musnął moje usta.

-OOO, kochani jesteście! –zachwycała się Cami śmiesznie wymachując rękami. –A teraz przestańcie bo rzygać się chcę. –oboje wybuchnęliśmy śmiechem.
-Widzę , że humor Ci dopisuję.

-Tak, jestem  szczęśliwa, bardzo. Jestem tam wysoko. –wskazała na niebo. – A teraz przepraszam, idę latać dalej. –oznajmiła i w podskokach od nas odeszła.

-Baw się dobrze! –krzyknęłam za nią.
-Życie jest piękne. –stwierdził uśmiechnięty Leon i chwycił moją dłoń.
-Zgadzam się. Gdzie Megan ?

-Tam! –wskazał na moją córkę bawiącą się z jakimś dzieckiem w piaskownicy. –Taka mała a już podrywa. –zaśmiał się a ja na to uderzyłam go w ramię. –Za co ? –oburzył się.
-Czy 5 letnie dziecko naprawdę nie może się pobawić ze swoim rówieśnikiem ?

-Ale słodko razem wyglądają.

-Bo to dzieci! Oni zawsze słodko wyglądają. A zwłaszcza moja córka.

-Ależ ty skromna.

-Mówi to ten, który uważa, że ma najpiękniejszą klatę.

-A nie mam ?! –znowu się oburzył a ja próbowałam powstrzymać śmiech.

-Nie, nie masz. –Leon słysząc to ściągnął swoją koszulkę zapominając, że jest w miejscu publicznym.

-Nie mam ? –wskazał na swój umięśniony tors.

-Leon stoimy w środku parku, ludzie się gapią!

-Jest ciepło, nie tylko ja chodzę bez koszulki a Ciebie wkurza to, że inne laski na mnie patrzą. Przyznaj. –spojrzał na mnie swoim uwodzicielskim wzrokiem.

-Nie, nie wkurza mnie to, ja nie pozostaję z tyłu, jakbyś nie zauważył co drugi facet patrzy na mój tyłek.

-KTÓRY ?! –Leon gwałtownie zaczął się rozglądać. –Twój tyłek należy tylko i wyłącznie do mnie!

-LEON! Uspokój się, ja się tylko z Tobą droczę i weź ubierz tą koszulkę.

-Najpierw przyznaj, że mam najpiękniejszą klatę. –na jego twarzy pojawił się cwaniacki uśmiech.

-Nie, nie dam Ci za wygraną. –w tej chwili zauważyłam wysoką blondynkę patrzącą na mojego Leona i czekającą aż tylko odejdę. Gwałtownie wbiłam się w usta chłopaka.
-Za co to ? –na twarzy bruneta pojawił się szeroki uśmiech. Ja natomiast spojrzałam na dziewczynę, która widząc nas postanowiła Sobie odpuścić. –Moja księżniczka jest zazdrosna ? –wyszeptał mi na ucho a ja aż podskoczyłam, chwilę wcześniej będąc zajętą dziewczyną. Zarumieniłam się i spuściłam głowę. –Nie martw się ty jesteś ładniejsza. –na mojej twarzy pojawiły się jeszcze większe rumieńce.

-Ubierzesz w końcu ta koszulkę ? –cicho się zaśmiałam.

-A jaką mam klatę ? –westchnęłam ciężko.

-Zawsze musisz być taki uparty ?

-Tak. No więc ? Jaką mam klatę ?

-Najpiękniejszą. –dotknęłam opuszkami placów jego brzucha, faktycznie była dobrze wyrobiona, a wyglądem też nie była najgorszą, była najpiękniejsza. Seksowna.

-Dziękuję, twój tyłek też nie jest najgorszy. –klepnął moje pośladki i ubrał koszulkę.

-Idę po Megan. –oznajmiłam odwracając się od Leona.

-Mam na Ciebie straszną ochotę. –chwycił mnie za rękę, odwrócił w swoją stronę. –Z taką dziewczyną jak ty jeszcze tego nie doznałem, chodźmy do domu, jesteś mi potrzebna.

-Leon opanuj się, jeszcze nie czas. –odpowiedziałam z wielkim bólem serca. Odmówienie takiej osobie jak Leon to coś strasznego.

-Ale dlaczego ?

-Leon zastanów się. –odeszłam od chłopaka i skierowałam się w stronę piaskownicy, w której bawiła się Megan.

*Ludmiła*

Dlaczego czasem tak jest, że mimo, że nic złego w danej chwili nam się dzieję my widzimy świat w szarych barwach ? Dlaczego nie chcę nam się latać lub skakać, mimo, że wokół nas nie dzieje się krzywda ? Dlaczego nie widzimy kolorów ?

Być może w naszym życiu brakuję emocji ; Smutki, szczęścia, złości lub radości. Czasem tego potrzebujemy, czasem potrzebujemy popłakać, pozłościć, dzięki temu nasze życie nie jest nudne. Bez tego świat jest szary, a nam brakuje emocji. 

Powoli podniosłam się z łóżka odkładając laptopa na bok, wstałam na równe nogi i wolnym krokiem podeszłam do szafy, wybrałam nowy zestaw ubrań, następnie poprawiłam makijaż, a z włosów upięłam warkocz.

-Jesteś piękna, jesteś silna, możesz wszystko. –powiedziałam sama do Siebie przeglądając się w lustrze. Efekt końcowy był zadowalający, chwyciłam torebkę i zaczęłam szukać poszczególnych gadżetów między czasie zastanawiając się gdzie właściwie powinnam iść. W końcu mi się udało, odnalazłam kartę do pokoju, portfel, telefon i słuchawki. Ostatni raz przejrzałam się w lustrze, podłączyłam słuchawki do iPoda i próbując wybrać jakąś piosenkę otworzyłam drzwi. Niestety byłam tak skupiona na małym urządzeniu, że nie zauważyłam, że ktoś stoi w drzwiach. Spotkało się to ze zderzeniem z osobą planującą mnie odwiedzić i upadkiem na ziemię. 

-Nic Ci nie jest ? –usłyszałam niski męski głos, podniosłam głowę i spojrzałam w oczy chłopaka, poczułam te wyraziste perfumy, ubrany był jak zwykle w skurzaną kurtkę, jego zielony oczy mówiły wszystko.
-Diego… -głos mi się na chwilę załamał. –Co ty tu robisz ?
-Ciii.. –szatyn położył palec na moich ustach przekazując abym nic nie mówiła, delikatnie pomógł mi wstać a następnie przytulił. –Dowiedziałem się, że przyjechałaś, Maxi mi powiedział. Musiałem Cię zobaczyć, przytulić. Pogadać. –w końcu się odezwał, głos miał załamany ale jednocześnie przepełniony ulgą. 5 lat temu wyjechałam, zostawiłam chłopaka, którego kochałam i kocham aby rozpocząć karierę, zostawiłam tu Diego aby spróbować czegoś innego. –Przeszkadzam Ci ? Widzę, że wychodzisz, to ja może pójdę. –zaczął mówić co raz szybciej, to niesamowite ile emocji może siedzieć w jednym ciele. Odwrócił się widząc moje milczenie.
-Nie Diego poczekaj. –chwyciłam go za rękę. –Nie jestem zajęta. –uśmiechnęłam się. –Chciałam wyjść aby nabrać kolorów, przeżyć coś wspaniałego, a ty mi możesz pomóc.
-Jasne. –na jego twarzy pojawił się uśmiech. Chwyciłam go za rękę i pociągnęłam w stronę windy.

*Federico*

Obudziłem się w łóżku szpitalnym, z wtuloną we mnie Fran. Starając zbytnio się nie ruszać, aby nie obudzić wykończonej Francesci lekko podniosłem głowę.

-Stało się coś ? –spytałem widząc stojącą przy łóżku pielęgniarkę.

-Nie, kazano mi Pana obudzić bo nie można leżeć na łóżku pacjenta, ale po prostu nie mam serca, widać, że się kochacie. –zaśmiałem się.

-Dziękujemy, niestety nie mam jak zastosować się do zalecenia lekarza, sama Pani widzi, Fran tylko przy mnie czuję się bezpiecznie.

-Tak, tak proszę nie martwić, niech Pan się nią zajmie, ja nie przeszkadzam. –oznajmiła i wyszła. Ja spojrzałem na śpiącą Fran, mimo, że włosy miała rozczochrane, oczy podkrążone a na jej buzi nie widniał uśmiech była moją piękną ukochaną. Dla mnie zawsze jest dziewczyną ubraną w kolorowe sukienki, z kokardą na głowie i wielkim uśmiechem. Pięknym głosem i z ta niesamowitą energią.

-Kocham Cię najbardziej na świecie. –szepnąłem jej do ucha Fran a ta lekko się przebudziła.
-Ja Ciebie też. –powiedziała słabym głosem i lekko się uśmiechnęła.
-Odpoczywaj. –pocałowałem ją i mocno przytuliłem. Przyglądałem się jej dokładnie, wspominałem wszystkie wspaniałe chwilę ,a także te złe.

Przypomniał mi się dzień naszego ślubu. Fran ubrana w białą suknię jak z bajki, ja w czarnym garniturze, nasi przyjaciele i rodzina. Wszystko dopięte na ostatni guzik, uśmiech na twarzy każdego gościa, a największy na naszych. Ceremonialne „tak” i magiczny pocałunek. Później huczne wesele, muzyka w wykonaniu naszych przyjaciół, a także nas, wyśmienite menu i atmosfera. Zabawa do północy, taniec przepełniony miłością a później magiczna noc. Tradycyjna ceremonia, przepełniona magią, magią zwaną miłością.

Bo miłość jest magiczna, miłość to najpotężniejsze zaklęcie, pokonujące nawet najczarniejszą magię. Miłość rozświetla drogę, miłość pokona smutek , złość, nienawiść, zapomnienie a nawet ból. Ujawnia się pod każdym możliwym przyjemnym względem, miłość jest eliksirem na szczęście, lekiem na ból, muzyka dla uszu. Bez miłości życie nie ma kolorów.

 --------------------

Ten rozdział jest dziwny, tak, bardzo dziwny! 

Serio. 

I nie wiem co napisać ;c ... egzaminy przeżyłam ! Wielki sukces! xd

Rozdział w niedziele! ;*