Rozdział 2

 Rozdział dedykuję Mani S. 

Maniu strasznie Ci dziękuję za wszystko co robisz, Dziękuję, ze piszesz, komentujesz, Dziękuję, ze jesteś. 

Jesteś naprawdę wspaniałą osobą i udowadniasz to codziennie! 

Jeszcze raz Dziękuję.

*Camilla*

-Mama ? Peter ? –nie kryłam zdziwienia widząc w drzwiach moją mamę, która dotąd zamieszkiwała inną prowincje Buenos Aires i o rok młodszego brata, który niestety odsiadywał karę pozbawienia wolności.

-Dzień Dobry córeczko. –odezwała się moja rodzicielka. –Możemy wejść ? –spytała łagodnie.

-Ttak… -otworzyłam szerzej drzwi aby goście mogli wejść. –Przepraszam za bałagan, mieliśmy mały wypadek z mąką. –oznajmiłam prowadząc ich do kuchni.

-Mieliśmy ?

-Tak, mamo poznaj Gary’ego, mojego chłopaka. –wskazałam na chłopaka całego obsypanego mąką, który akurat wszedł do kuchni z miotłą w ręku.

-Dzień Dobry Pani Torres, miło mi Panią poznać. -Ku mojemu zdziwieniu Garu uznał, że powinien zrobić jak najlepsze wrażenie na mojej matce i witając się z nią jak prawdziwy dżentelmen ucałował jej dłoń.

-Dzień Dobry. –podarowała mu uśmiech i rozejrzała się po kuchni. –Widzę, że próbowaliście gotować…

-yym no tak. –oboje cicho się zaśmialiśmy. –Ale Gary to zaraz posprząta a my chodźmy do salonu. –oznajmiłam i skierowałam gości do pokoju naprzeciwko. –To co was tutaj sprowadza ? –spytałam siadając na kanapie.

-Camillo potrzebuję twojej pomocy. –zaczęła delikatnie. –Peter wczoraj wyszedł z więzienia a u nas nie będzie miał życia, rozumiesz, na naszej dzielnicy mieszkają same starsze osoby i zwyczajnie boja się osób takich jak twój brat.

-Tak, rozumiem, ale co ja mam do tego ?

-Chciałabym aby Peter zamieszkał u Ciebie. –oznajmiła a mną wręcz wstrząsnęło.

19 letnia wesoła dziewczyna tego dnia biegła do domu najszybciej jak mogła aby przekazać rodzicom wspaniałą wiadomość. Spełniło się jej marzenie, dostała się prestiżowej szkoły muzycznej, gdzie mogła uczyć się  muzyki i rozwijać, dzięki niej mogła zostać sławna, mogła zrobić coś o czym marzyła. Jak najszybciej chciała się pochwalić rodzinie, aby mogli być dumni. Czuła to co raz większe podekscytowanie gdy wbiegła w uliczkę  gdzie znajdował się jej rodzinny dom, niestety wszystko prysło jak jedna wielka bańka mydlana gdy ujrzała wóz policyjny stojący przed jej domem, przyśpieszyła jeszcze bardziej aby jak najszybciej znaleźć się w domu i zobaczyć co się stało. Dobiegając pod bramę ujrzała dwóch policjantów prowadzących skutego w kajdanki jej brata, nie wiedziała dlaczego jej brat jest prowadzony jak przestępca, w głowie kłębiło się mnóstwo myśli.

-Peter… -wyjąkała gdy mężczyźni przeszli koło niej. Chłopak spojrzał na nią ze wstydem wypisanym na twarzy. Chwilę później siedział już w samochodzie i odjeżdżał. Dziewczyna nadal stała i patrzyła, nie mogła nic zrozumieć, przecież jej brat był grzecznym i uczynnym nastolatkiem.

-Camillo chodź do domu. –ojciec widząc swoją córkę szybko poprowadził ją do domu gdzie ujrzeli płaczącą matkę.

-Co się stało ? Czemu zabrali Petera ? –spytała siadając koło swojej rodzicielki.

-Cami twój brat jest podejrzany o handel narkotykami. –oznajmił a rudowłosa aż zbladła, w jednej chwili najlepszy dzień jej życia stał się najgorszym.

-Cco ? –wyjąkałam zszokowana.

-Cami proszę Cię… -spojrzała na mnie błagalnie. –Twój ojciec nie chce go widzieć, a na osiedlu będzie się zmagał z ciągłym upokorzeniem.

-To niech Sobie znajdzie mieszkanie, jest dorosły.

-Chcesz aby po tym wszystkim zamieszkał sam ? Chcesz aby znowu zaczął brać narkotyki ? –spytała a ja spojrzałam na chłopaka, który siedział ze spuszczoną głową.

-Mamo to nie możliwe, ja go nie upilnuję, mam też własne życie, pracę, chłopaka.

-Cami ale tylko na pewien czas. Peter obiecał, że nie będzie ćpał, znajdzie Sobie pracę.

-I ja mam mu uwierzyć ? Mamo on nas już wystarczająco okłamał. –znowu spojrzałam na mojego brata, szczerze go nienawidziłam, zniszczył naszą rodzinę. Tamtego dnia rodzicie zamiast cieszyć się moim sukcesem siedzieli i myśleli co zrobić, rodzice zaczęli się kłócić, jak i ze Sobą tak i ze mną, w końcu się wyprowadziłam, zaczęłam chodzić do Studia i mieszkać w internacie, z dala od domu.

-Cami, córeczko proszę Cię…

-Gdzie jest tata ? –spytałam co raz bardziej zdenerwowana.

-Tata został w domu, nie chciał go widzieć.

-Ha! No właśnie, on nie chce go widzieć to najlepiej podrzucić go córeczce, co za problem. –oznajmiłam tonem pełnym sarkazmu.

-Możecie przestać mówić o mnie jak o jakieś rzeczy ?! –chłopak wreszcie się odezwał. –Jakbyście nie widziały to ja tu jestem.

-Ślepe jeszcze nie jesteśmy. –odpowiedziałam bez entuzjazmu. –Mamo on u mnie nie zostanie.

-Cami tylko przez pewien czas, to jest twój brat. –znowu spojrzała na mnie błagalnym wzrokiem.

*Ludmiła*

Wszyscy byliśmy bardzo podekscytowani. Po ponad 6 miesiącach mogliśmy się zobaczyć, przytulić, porozmawiać i pośmiać. Byliśmy szczęśliwi, że wreszcie będziemy mogli usiąść i spędzić ten dzień razem. Po 40 minutach jazdy dojechaliśmy do mojego i Diego domu, tam natychmiast poszliśmy do kuchni, przygotowaliśmy obiad i otworzyliśmy wino, następnie udaliśmy się do jadalni gdzie wspólnie zasiedliśmy i zaczęliśmy opowiadać.

-No i wtedy Maxi mi się oświadczył.

-Oświadczył ?! –spytaliśmy razem z Diego omal nie krztusząc się jedzeniem.

-Spokojnie, uznaliśmy, że to za wcześnie. –sprostował Ponte.

-Ale że na tych schodach ? Na tych samych co tata oświadczył się mamie ? –spytałam.

-Tak, dokładnie na tych.

-Oooo, to takie romantyczne!

-Co nie ? –razem z Naty się zaśmialiśmy.

-Ale Maxi skąd wiedziałeś, że właśnie tam zaręczyli się nasi rodzice ? –spojrzałam na chłopaka.

-No właśnie nie wiedziałem. Po prostu jak staliśmy na tych schodach poczułem, że muszę to zrobić.

-Nie wydaje się wam, że to trochę dziwne ? –odezwał się Diego.

-Nie, zawsze wiedziałam, że te schody są magiczne. –podarowałam mu uśmiech. –Są takie miejsca gdzie miłość czuć w powietrzu, a schody hiszpańskie to jedno z tych miejsc.

-Ale ja Ci się oświadczę w jeszcze bardziej romantycznym miejscu.

-Sorry Diego, ale bardziej romantycznego miejsca nie ma. –przerwał mu Maxi. –Rzym, Włochy, no to jest miasto miłości.

-A miastem miłości nie jest czasem Paryż ? –wtrąciła się Naty.

-Nie, miastem miłości jest Rzym. –oświadczył stanowczo jej chłopak. –Tak przecież sama powiedziałaś.

-No ale wszędzie mówią, że to Paryż jest miastem miłości.

-Tylko dlatego, że jest tam ta cała Wieża Eiffla… ona  w ogóle nie jest romantyczna. 

-No właśnie, że jest romantyczna. –pouczyła go.

-Mówiłaś, że to schody są najromantyczniejszym miejscem na Ziemi i że chcesz abym tam Ci się oświadczył.

-Nie mówiłam, ze chcę abyś tam mi się oświadczył. –sprostowała a my z Diego z rozbawieniem obserwowaliśmy tę wymianę zdań.

-To gdzie chcesz żebym Ci się oświadczył ? –spytał lekko zirytowany.

-No to ty powinieneś to wiedzieć.

-A ja i tak znajdę najbardziej romantyczne miejsce na Ziemi. –wyszeptał mi na ucho Diego.

-To ty tez nie wiesz gdzie mi się oświadczysz ? –lekko się wzburzyłam, nie wiem w sumie dlaczego.

-Wiem.

-Gdzie ?

-W najbardziej romantycznym miejscu na Ziemi. –posłał mi swój uśmiech.

-Czyli gdzie ?! –spytałyśmy razem z Naty.

-Dowiecie się jak się oświadczę, a ty Maxi się przynajmniej czegoś nauczysz o romantycznych miejscach.

-Ja o romantycznych miejscach wiem bardzo dużo! –oznajmił pewny Siebie. –I znajdę bardziej romantyczne miejsce od Ciebie!

-Już to widzę… -w tej chwili wszyscy się zaśmialiśmy.

-No dobra chłopaki, co powiecie na coś mocniejszego ? –zaproponowałam stając od stołu.

-Jasne. –równo się zgodzili.

*Wieczór*

*Violetta*

-Leon nudzi mi się. –oznajmiłam wchodząc do salonu.

-To poczytaj książkę. –odpowiedział sam to robiąc, nawet nie wyciągając nosa spoza lektury.

-Ale nie o takie nudzenie się mi chodzi.

-Skarbie a ile jest rodzajów nudzenia się ?

-No nie wiem… ja znam dwa. –oznajmiłam a Leon nadal był bardziej skupiony na czytaniu. –LEON! –krzyknęłam a ten wreszcie na mnie spojrzał.

-Violu to na uczelnie… 

-No dobrze, ale potrzebuję z Tobą pogadać… -Chłopak westchnął, odłożył książkę i pociągnął mnie tak, że siedziałam teraz na jego kolanach.

-To o czym chcesz porozmawiać ?

-No bo czuję, że  ostatnio nie robię nic ciekawego, tylko siedzę w domu, nudzi mi się już takie życie. –zaczęłam się żalić.

-Zajmujesz się Megan, sprzątasz, gotujesz, jesteś, kochasz mnie, robisz bardzo ważne rzeczy.

-Ale ja chcę robić coś co sprawi mi prawdziwe szczęście, nie chce być kurą domową. –oznajmiłam z wyrzutem.

-A śpiewanie ? –zaproponował.

-No właśnie …

-Chcesz jednak zacząć kontynuować karierę na pełnych obrotach ?

-Chyba tak, ale boję się. –oparłam głowę na jego ramieniu.

-Boisz się, że nie dasz rady ?

-Że nie dam rady, że zacznę was zaniedbywać…

-Violu jeśli chcesz robić coś co sprawia Ci radość to to rób. Życie masz tylko jedno.

-Tak myślisz ?

-Tak, powinnaś wrócić do kariery. –podarował mi uśmiech. –A my Ci pomożemy.

-Kocham Cię, wiesz ? –powoli się do niego zbliżyłam i go pocałowałam.

-Ja też was kocham! –słysząc Megan aż podskoczyliśmy.

-Skarbie jak długo masz zamiar tak ciągle się podkradać i podsłuchiwać  ? –spytałam patrząc na dziewczynkę.

-Ale ja tu stoję tylko chwilkę… -zaczęła się tłumaczyć.

-Dłuższą chwilkę, prawda ? –lekko się zdenerwowałam.

-Nie, krótką chwilkę!

-mhm…

-Violu odpuść, nie gniewaj się na nią. –wtrącił się Leon. –Ale Megan nie możesz tak podsłuchiwać.

-Dobrze, przepraszam, już nie będę. –wskoczyła Leonowi na kolana i mocno nas przytuliła. –Idziemy zrobić kolacje ? –spytała.

-Megan a nie wystarczyły Ci te 3 kawałki tortu ?

-Nie, zjadłabym pizzę. –zaskoczona spojrzałam na Leona.

-No w sumie ja też mam ochotę na pizzę. –teraz oboje spojrzeli na mnie błagalnym wzrokiem aby tylko mnie przekonać.

-No okej. –podarowałam im uśmiech. –Leoś kochanie, zamów. –oznajmiłam i wstałam z jego kolan.

-A ty gdzie się wybierasz ?

-Do sypialni, muszę zadzwonić do Monici. –musnęłam jego policzek i pobiegłam na piętro.

*Federico*

-Fede co robisz ? –spytała Francesca wchodząc do kuchni.

-Liczę. –odpowiedziałem skupiając się na kalendarzu.

-I ile zastało ?

-Równe 50 dni. –chwyciłem czerwony mazak i skreśliłem dzisiejszy dzień. –Zostało równe 50 dni i będziemy trzymać nasze fasolki. –obróciłem się w jej stronę.

-A co jeśli urodzą się wcześniej ?

-To będziemy je trzymać wcześniej. –zaśmiałem się i dotknąłem jej brzucha. –A teraz ubieraj się, idziemy na miasto.

-Fede skarbie jest 20 wieczorem, gdzie ty miasto chcesz iść ?

-Załatwiłem nam bilety na fajny musical w teatrze, musimy się w końcu odprężyć.

-Teatr ? –spytała zaskoczona.

-A potem może jakaś kolacja, krótko mówiąc porywam Cię na randkę.

-Alee super! –podskoczyła i musnęła moje usta, następnie tak szybko na ile pozwalała jej ciąża wdrapała się po schodach na piętro i pobiegła do sypialni.

Pół godziny później razem z Fran byliśmy gotowi do wyjścia.

~.~

-A wiesz, że kiedyś nawet chciałam zostać aktorką i grać w takim teatrze ?

-To dlaczego nie zostałaś ?

-A właściwie to nie wiem. –zaśmiała się. –Zachciało mi się uczyć muzyki i przy tym zostałam. Ale Ci aktorzy

na tym przedstawieniu byli bardzo dobrzy, zwłaszcza ten wysoki blondyn. –oznajmiła smakując loda, którego jej kupiłem.

-Który wysoki blondyn ?

-No ten co grał tego kujona.

-Szału nie ma, dupy nie urywa. –oznajmiłem bez większego entuzjazmu.

-Jesteś zazdrosny! –na chwile się zatrzymała. –Mój Feduś jest zazdrosny!

-Nie … Ja wcale nie jestem zazdrosny.

-Jesteś! –zaczęła się śmiać. W tej chwili podszedłem do niej, chwyciłem jej loda i umazałem nim jej nos.

-A ty masz coś na nosie. –zaśmiałem się.

-To nie sprawiedliwe. –oburzyła się.

-No cóż… -I tej chwili uwolniłem potwora, który wychodził z Francesci gdy tylko ta miała zbyt dużo energii i pomysłów na dokuczanie mi. Dziewczyna podeszła do mnie mając w głowie szatański plan a ja już z przyzwyczajenia zacząłem uciekać. Na całe szczęście znajdowaliśmy się w parku, dlatego mieliśmy mnóstwo miejsca do biegania i wyładowania energii. Ludzie, którzy wybrali się na wieczorny spacer patrzyli na nas i uśmiechali się na nasz widok, wszyscy byli zaskoczeni ile energii może mieć kobieta w 6 miesiącu ciąży.

 –FRAN! –po pięciu minutach zatrzymałem moją ukochaną. –Fran nie męcz się tak, w twoim stanie nie możesz.

-Tak.. masz rację. –odpowiedziała zadyszana i pociągnęła mnie na ławkę gdzie razem usiedliśmy a ona położyła głowę na moim ramieniu. –Wiesz, Fede… -spojrzała na mnie. –To była wspaniała randka. Dziękuję Ci za nią. –podarowała mi swój piękny uśmiech.

-Nie ma za co skarbie. –musnąłem jej usta. –Bardzo Cię kocham, wiesz ?

-Tak, ja was też bardzo kocham, Ciebie i nasze fasolki, cieszę się, ze was mam, cieszę się, ze mogę być szczęśliwa. –oznajmiła a ja ponownie ją pocałowałem.

*Violetta*

*Rozmowa telefoniczna*

-Halo ? –w słuchawce usłyszałam moją menadżerkę.

-Cześć Monica. –odezwałam się głosem pełnym entuzjazmu.

-Cześć Violu, czemu dzwonisz ?

-Przemyślałam to co mi mówiłaś. –oznajmiłam. –I chyba jestem już gotowa.

-Violetto jesteś tego pewna ? Teraz jak zaczniesz nie będzie odwrotu, nie będziesz mogła się zatrzymać.

-Tak, jestem gotowa.

-No dobrze, to spotkamy się jutro, wszystko omówimy, może nawet jutro zaczniemy. Bardzo się cieszę, że się zgodziłaś. –w jej głosie usłyszałam ulgę.

-Dobrze, to do jutra. –rozłączyłam się i położyłam telefon na komodzie. Już za kilka dni znowu zacznę śpiewać i dzielić się muzyką, znowu będę mogła się udzielać charytatywnie i pomagać. Wiedziałam, ze w końcu ten dzień nastanie ale nie spodziewałam się, że tak szybko. Życie naprawdę zaskakuję, zmieniamy się z dnia na dzień, codziennie podejmujemy nowe decyzje lub zmieniamy zdanie, codziennie rano wstajemy wedle codziennej rutyny a kilka godzin później czeka na nas coś nowego, nigdy nie wiemy co stanie się minutę, dwie, życie codziennie potrafi nas zaskoczyć a my z dnia na dzień przekonujemy się o tym co raz bardziej. Na mojej twarzy pojawił się uśmiech, cieszyłam się na zmiany, byłam w końcu na nie gotowa i chciałam przyjąć się z dumnie wypiętą piersią, w końcu świat został stworzony dla odważnych.

-MAMUSIU PIZZA PRZYJECHAŁA! –słysząc wołanie z dołu szybko zbiegłam na do kuchni gdzie czekała na mnie uśmiechnięta Megan i głodny Leon.

~.~

-No i wtedy twoja mama zaczęła po mnie krzyczeć, że podrywam inne dziewczyny, uspokoiłem ją i wręczyłem bukiet, który trzymałem w ręku.

-Zakrył oczy i poprowadził kilka kroków, wtedy ujrzałam piękny widok a gdy się odwróciłam zobaczyłam

balon.

-Balon ? –spytała Megan.

-Balon, tylko taki duży balon.

-Ogromny. –poprawiłam go.

-Taki z koszykiem ?

-Tak, taki z koszykiem. Wsiedliśmy, polecieliśmy wysoko do góry a potem Leon zaczął śpiewać piosenkę napisaną specjalnie na tą okazję.

-Potem było trochę gorzej bo zeszliśmy z kursu.

-Trochę ? Leon ja tam omal zawału nie dostałam.

-No tak, ale, że byłem takim dobrym pilotem to udało nam się wylądować. Później siedzieliśmy na kocu i było wspaniale.

-Tak, to były najlepsze urodziny jakie miałam. –uśmiechnęłam się.

-Ja też miałam fajne urodziny!

-Podobały Ci się prezenty ? –spytał Leon biorąc kawałek pizzy.

-Bardzo! –oznajmiła uśmiechnięta.-Ale najbardziej pamiętnik od dziadka. 

-Tak, to bardzo miło z jego strony, że pomyślał akurat o takim prezencie. 

-Violu a może zadzwonimy do niego ? -zaproponował Leon. -Porozmawiacie Sobie, dawno tego nie robiliście. 

-Tak, masz rację. -podarowałam mu usmiech i wstając od stołu pobiegłam po telefon, trzymając go już w ręku wybrałam numer i jednocześnie oczekując na to aż odbierze powolnym krokiem wróciłam do Leona i Megan. -Nie odbiera... -oznajmiłam nieco zmartwiona. -Leon, on zawsze odbiera. 

-----------------

Przepraszam, że dopiero teraz ale miałam problemy z Internetem ... 

Tak więc, prezentuję wam 2 rozdział, poznajemy bliżej rodzinę Camilli i powiem wam, że Peter trochę namiesza. U Diemiły i Naxi na razie spokojnie, tak też chyba będzie jeszcze przez kilka rozdziałów. No a Violetta ... jak widzicie powraca do kariery, i teraz na serio powróci, czeka ją mnóstwo sesji, koncertów i wywiadów, powinno być u niej ciekawie. 

A ma koniec Fedesca ... zbliża się termin porodu fasolek, i trza by było wybrać imiona... więc pomyślałam, ze zrobimy to wspólnie, a jak ? Tak, że zorganizuję konkurs, z nagrodami oczywiście (rzeczowymi, myślę że każdemu się spodobają. zwycięzca otrzyma je przy rozdawaniu wszystkich w następnym konkursie), piszę to teraz na szybko więc nie będę się specjalnie rozpisywać ale jeśli chcesz konkurs napisz w komentarzu : "CHCĘ KONKURS", a ja w związku z tym napiszę osobny post! :)

No to chyba na tyle :) 

Dziękuję za wszystko, kocham was strasznie! 

~nell

14 KOM - NEXT