Rozdział 43

*2 dni później*

*Violetta*

-Skarbie mój dom jest w drugą stronę.

-Wiem.

-To gdzie jedziemy ? –spytał zdezorientowany.

-Do mnie. –odpowiedziałam krótko.

-W jakim celu ?

-Lekarz powiedział, że potrzebujesz opieki, nie zostawię Cię samego w twoim domu. Zamieszkasz u mnie. –spojrzałam na niego i się uśmiechnęłam.

-Wiesz, że nie musisz tego robić ? –spytał a następnie zakaszlnął.

-Muszę, potrzebujesz opieki.

-Jesteś niesamowita. –przyglądał mi się dokładnie.

-Wiem. –zaśmiałam się.

Pół godziny później byliśmy pod moim domem. Gdy tylko weszliśmy do środka, podekscytowana na wieść, że Leon z nami zamieszka Megan dosłownie rzuciła się na mojego chłopaka.

-Pójdziesz się ze mną pobawić ? –spytała tuląc chłopaka.

-Megan Leon musi odpocząć. –oznajmiłam biorąc ją od bruneta, ten tylko się zaśmiał. –Na górze jest dla Ciebie przygotowany pokój, możesz iść się odświeżyć.

-Dobrze. –pocałował mnie w policzek. –Kocham Cię.

-Ja Ciebie też. –podarowałam mu uśmiech.

-Chodź Megan, pomożesz mi się rozpakować. –porwał ode mnie moją córkę i zabrał ją na górę. Patrząc na nich mimowolnie się uśmiechnęłam.

-To dziewczynka.
-Będę miał córeczkę ? –spytał uradowany.
-Tak, za 2 miesiące będą mogli Państwo ją przytulić. –uśmiechnął się.
…
-Gratuluję, właśnie zostali Państwo rodzicami! –podał nam naszą kruszynkę, a mój mąż delikatnie ją chwycił. Patrzył na nią z iskrami w oczach.
-Marzenia się spełniają. –stwierdził siadając przy mnie i pokazując mi noworodka. Chwyciłam jej malutką rączkę.
-Będziesz miała najlepszych rodziców na świecie. –wyszeptałam.
…
-Wszystkiego najlepszego skarbie! –wszedł do pokoju z wielkim tortem, postawił  na stole i zapalił świeczkę o kształcie cyfry jeden.
-Dmuchnij mocno! –poleciłam mojej córce a ta nabrała powietrza i zdmuchnęła świeczkę.

-O czym myślisz ? –nagle poczułam ręce na swojej talii. Od razu rozpoznałam w nich ciepło Leona.

-O Megan. –odpowiedziałam cicho.

-Właśnie rysuje w swoim pokoju. –odwróciłam się do chłopaka.

-Leon myślisz, że w rozbitej rodzinie może być szczeliwa ? –spytałam wprost.

-W rozbitej ?

-Straciła ojca. Właśnie przypomniały mi się wszystkie nasze wspólne chwile, jej narodziny, potem pierwsze urodziny, wtedy miała pełną rodzinę, tatę, który kochał ją nad życie, a teraz ? –mówiłam a łzy same cisnęły mi się do oczu.

-Teraz ma Ciebie. –oznajmił ścierając łzę z mojego policzka.

-Ale nie ma pełnej rodziny. Ja nie mam mamy, i wiem jaki to ból, wiem jaki to ciężar wychowywać się tylko z jednym z rodziców, ja nie chcę żeby ona przeżyła to co ja.

-Violetta nie porównuj Siebie do swojego taty, to są dwie zupełnie inne sytuacje. Twój tata jest i był sam, musiał Sobie radzić samotnie, chciał Cię chronić, ale ty nie jesteś sama, masz Lu, Fran, i masz mnie.

-Co masz  na myśli ?

-Nie zostawię was. Stanę na głowie żebyście były szczęśliwe. Zauważ, że Megan nie czuję, że nie ma taty, i ja dopilnuje tego aby nigdy tego nie odczuła. Kocham Ciebie i kocham ją, zastąpię jej ojca a przy Tobie zawsze będę. –oznajmił patrząc mi w oczy. Słysząc to wtuliłam się w niego, czułam spokój i bezpieczeństwo.

*Maxi*

-Myślisz, że się uda ? –spytał mój przyjaciel.

-Naty jest uparta, nie wiem.

Właśnie wjechaliśmy na 7 piętro hotelu, drzwi windy się otworzyły, a my przemierzając kilka kroków znaleźliśmy się pod drzwiami pokoju 128. Diego zapukał, a kilka sekund później naszym oczom ukazała się pięknie ubrana, najwyraźniej gotowa do wyjścia Naty. Widząc nas instynktownie popchnęła drzwi aby zamknąć jej przed naszymi nosami, przeszkodził jej w tym Diego, który wsadził swoją nogę między drzwi a futrynę, umożliwiając tym ich zamknięcie.

-Czego chcecie ? –wycedziła przez zęby.

-Porozmawiać. –odpowiedziałem spokojnie.

-O czym ?

-Chyba nie będziemy rozmawiać przez próg, może nas wpuścisz ? –wtrącił się Diego. Natalia ciężko westchnęła i otworzyła szerzej drzwi abyśmy mogli wejść.

-To o czym macie ochotę porozmawiać ?

-Naprawdę się nie domyślasz ? –spytał mój przyjaciel, nieco zdenerwowany.

-Diego spokojnie. –spojrzałem na chłopaka.

-Decyzja podjęta, nie zostaniemy w Buenos Aires. –oznajmiła Naty.

-Miałaś nad tym pomyśleć. –skierowałem wzrok na nią.

-Myślałam.

-Naty dlaczego to robisz ? –spytał co raz bardziej zdenerwowany Diego.–Masz takie coś jak uczucia ?

-DIEGO! –krzyknąłem na chłopaka.

-Taka prawda. Nic się dla niej nie liczy, nie obchodzą jej uczucia własnej siostry, nie widzi jej cierpienia, nie widzi, że ty cierpisz, że my cierpimy! Ma w dupie otoczenie! –wykrzyczał, spojrzał na mnie a następnie na

Naty, na której policzku pojawiła się łza i wybiegł z pokoju, trzaskając drzwiami.

-Ty też tak myślisz ? –spytała cicho, wstrząśnięta sytuacją.

-Naty … -nie wiedziałem co odpowiedzieć.

-Wyjdź! –podniosła głos. –Idź do Diego, obaj jesteście Siebie warci!

-Naty spokojnie.

-Wyjdź! –wskazała na drzwi. Spojrzałem na nią z żalem w oczach i skierowałem się do drzwi. Poddałem się.

…

-Diego poczekaj! –krzyknąłem gdy zobaczyłem mojego przyjaciela w recepcji. –Co ty odwalasz ? –spytałem podchodząc do niego.

-Ja już wyraziłem swoje zdanie na temat tego, więc odwal się. Twoja dziewczyna niszczy życie nie tylko Sobie ale mi, Tobie i Lu.

-Chcesz aby Ludmiła tu została ? –przerwałem jego bezsensowny monolog.

-Tak.

-To się nie poddawaj!

-To co masz niby zamiar zrobić ? Znowu rozmawiać ?! One jutro wyjeżdżają!

-Będę po Ciebie jutro rano, spakuj lepiej walizkę.

*Francesca*

Mimo przeciwności losu, warto być szczęśliwym, warto się uśmiechać, warto się śmiać. Bo w końcu kiedyś ktoś mądry powiedział, że nie ma tego złego co na dobre nie wyjdzie. Teraz to przysłowie służy jako motto wielu ludziom, wielu się z tym zgadza, bo tak chyba naprawdę jest. Bo życie ułożone jest tak, że raz jest lepiej a raz gorzej, nigdy nie jest doskonale na dłużej, i nigdy nie jest źle przez dłuższy czas, więc nie warto się poddawać mimo trudnych i ciężkich chwil.

-Naprawdę musisz już jechać ? –spytałam tuląc mojego tatę.

-Wrócę, za niedługo przylecimy tu z mamą.

-Obiecujesz ?

-Tak, kochanie.

-Trzymam Cię za słowo. –podarowałam mu uśmiech.

-Federico, dbaj o nią, zrozumiano ? –podszedł do mojego męża.

-Oczywiście.

-No to ja się będę zbierał, za 3 godziny mam samolot, trzymajcie się. –przytulił nas obojga i wyszedł.

-Podobała Ci się niespodzianka ? –spytał Fede obejmując mnie w talii.

-Była wspaniała. –pocałowałam go. Ostatnie dwa dni były wspaniałe, po tym jak mój tata zjawił się w naszym domu, zabrał nas na pyszny obiad, potem miły spacer, było wprost wspaniale. Zapomniałam o wszystkich złych rzeczach, w głowie miałam same pozytywne myśli, miałam ochotę latać. 

--------------------

Połowa rozdziału pisania na siłę, co nie daję zbyt fajnego efektu, za co was przepraszam. 

U mnie w poniedziałek ostateczny termin wystawienia ocen, więc mam już spokój, rozdziały znowu zaczną się pojawiać regularnie :) 

Co do rozdziału ... Jeśli chodzi o Naxi to będzie się działo, dzisiaj jak szłam do sklepu to wpadłam na genialny pomysł w związku z nimi! Na prawdę będziecie zaskoczeni :) 

A co do OS ... mam tytuł! xd i to na razie tyle xd Ale obiecałam, że go napiszę to napiszę... jak dopadnie mnie wena.

Proszę piszcie swoją opinie na temat rozdziału, to bardzo ważne! 

~Nikuuś! ;*